Péricopes Le péché contre le Saint-Esprit
(Matthieu 12:31–37) est très intrigante. Il est utile de citer ses mérites: C'est
pourquoi je vous dis: Tout péché et tout blasphème sera pardonné aux hommes,
mais le blasphème contre l'Esprit ne sera point pardonné. Quiconque parlera contre le Fils de l'homme, il lui sera pardonné;
mais quiconque parlera contre le Saint Esprit, il ne lui sera pardonné ni dans
ce siècle ni dans le siècle à venir (Matthieu 12:31–32; Marc 3:28 ; Luc 12:10). Ce sujet est décrit dans trois évangiles il
montre le rang de péché. Le contenu est choquant. Si vous le faites, le Fils
de l'homme est pardonnable, et
le Saint-Esprit ne fait pas?! Avec
ce problème, il a essayé de faire face à Saint-Thomas d'Aquin. Comme il
a dit ceci est un péché ne peut
être pardonné par sa nature même,
il nie que qui a effectué le pardon des péchés (Summa Th. II-II, q 14 et 3). Comme l'a expliqué le pape Jean-Paul II dans l'encyclique
Dominum et vivificantem blasphème ne repose pas sur verbale insulter l'Esprit
Saint; Il consiste plutôt dans le refus d'accepter le salut que Dieu offre à l'homme par le Saint-Esprit travaille à travers la puissance du sacrifice du Christ de la Croix.
Je dois admettre qu'il est assez compliqué. Le Saint-Esprit a le pouvoir de salut, qui est immergé et complexe dans la puissance rédemptrice du Sang du Christ. Le sang de Christ purifie la conscience des œuvres mortes. Donc, nous pouvons demander qui a le pouvoir de salut? Si
l'on accepte le Saint-Esprit et
Jésus-Christ, est le blasphème
contre le Saint-Esprit, il est le
même péché que le blasphème contre le Christ.
L’exégèse St. Thomas et une explication de
Jean-Paul II ne sont pas très convaincantes. Peut-être que Jésus parlait de lui-même, il a pensé de son humanité, et non pas la divinité.
L'Esprit Saint est la façon dont l'Esprit
de Dieu (Esprit de travail). Parlant de l'Esprit Saint parle simplement de Dieu.
Il est également intéressant de noter
que Jésus prononce ces mots quand un
différend avec les pharisiens.
Il était ennuyé et
folles accusations des pharisiens,
qui auraient été prononcées par Lui
Satan. Il a utilisé les même invectives:
Races de vipères (Matthieu 12:34). Pour secouer les incroyants,
Jésus a utilisé comme un argument fort: blasphème contre l'Esprit ne sera point pardonné (Matthieu 12:31). Les
paroles de Jésus les comparer aux paroles des hommes,
qui tombent souvent, par exemple,: Souvienne,
je ne te pardonnerai jamais. Ces mots sont en un
sens, seul un avertissement, pas une déclaration d'immortel.
Matthieu soulève la question de la
responsabilité pour les mots et
le jugement final. L'Evangile est exprimé très clairement: les hommes rendront compte de toute parole vaine
qu'ils auront proférée (Matthieu
12:36). Paroles sont soumis à jugement. Comment le jugement de Dieu que personne ne sait. Evangile doit être traité comme un avertissement.
Dieu a aperçu dans
le cœur humain. En fait, les mots ne sont que des mots. Mais
nous ne devrions pas être sous-estimée.
Mots construire, mais
ils peuvent avoir des conséquences tragiques. Il est donc nécessaire de distinguer quand tisse
trois après trois, les mots qui sont reçus au sérieux.
Les pharisiens et les scribes sont prêts à voir le signe de Jésus.
Est-Jésus est celui pour lequel il
prétend être? Il n'a
rien de surprenant. Ils voulaient approche prudente de la nouvelle science.
Mais Jésus a accepté leur demande comme une attaque et a répondu brutalement: Une génération méchante et adultère demande un miracle; il ne lui
sera donné d'autre miracle que celui du prophète Jonas (Matthieu 12:39). Je dois admettre que Jésus a montré à plusieurs reprises son aversion pour les pharisiens. Le plus
elle lui en colère leur hypocrisie et la stupidité. Absolument pas d'accord avec leur mentalité. Il était
un signe de contradiction à leurs
enseignements, les coutumes et le droit.
Oui, Jésus était un peu révolutionnaire. Humainement colère et il pourrait provoquer
spectacle. A Jérusalem, prendre des mesures physiques expulsion des marchands du temple.
Il est intéressant que Jésus se réfère à la légende
de Jonas. Théologiquement, elle a été très utile: Car,
de même que Jonas fut trois jours et trois nuits dans le ventre d'un grand
poisson, de même le Fils de l'homme sera trois jours et trois nuits dans le
sein de la terre (Matthieu
12:40). Il révèle dans cette façon l'ourlet de son mystère. Bien sûr, on ne comprenait pas. Jésus ne leur parlait pas dans un langage simple. Il a utilisé des métaphores, de symbolisme. Pourquoi?
Pour comprendre la vérité, vous devez être prêt pour cela. Jésus a semé la graine
de la vérité. Comprendre venu le moment de sa
mort et de sa résurrection.
Péricopes L’esprit immonde (Mt 12 :43–45) vous devez nettoyer la notion d'un esprit impur (ici avec Satan), qui a été traité sur le chemin ontologique[1]. Quand un homme fait le mal, le mal se propage fonctionnelle. Initialement, il est en
étroite plage du pécheur et a sur lui (le
pécheur) un impact énorme. Mal fonctionnelle est soumis à des interférences
(renforcement ou l'affaiblissement).
Attrayant, efficace et renforcé peut retourner au pécheur: et la dernière condition de
cet homme est pire que la première. Il en sera de même pour cette génération méchante (Matthieu 12:45).
Péricopes Les Fréres de Jesus (Matthieu
12:46–50) se trouve peut-être la réponse à la question lancinante d'origine humaine génétique de Jésus. Dans ce qui est écrit: Car, quiconque fait la volonté de
mon Père qui est dans les cieux, celui-là est mon frère, et ma soeur, et ma
mère (Matthieu 12:50). Il est également instructif de la note de
ce verset: noeuds spirituelles
sont plus importantes que le sang. Jésus demanda à
propos de frères et sœurs ont
répondu:
Qui est ma mère, et qui sont mes frères? Puis, étendant la main sur ses disciples, il dit: Voici
ma mère et mes frères (Matthieu 12:49). Jésus voit d'autre peigne
fondation de sang que les gens. Pour lui tous
sont une famille. Sa déclaration
correspond à la commande: Tu
aimeras ton prochain comme toi-même (Matthieu 22:39).
Parenté de sang, important du point de vue de la famille, le monde et Dieu est hors de propos. Car Dieu compte chaque nés, indépendamment de son origine et de père. Est-ce
pas merveilleux événement qui a paralysé
Marie est la mère du Fils de Dieu à venir? Ceci est la façon dont Dieu montre sa puissance et de la taille. Il se peut que le mal qu'il
a fait un si grand bien. Agir sur la mesure et l'Infini
Majesté le Roi. Est-ce
raisonnement est pas plus beau que le don de
dotation catéchétique de l'immaculée
conception de Marie, don immérité?
[1] Ontologiquement, à savoir. Traitement esprit impur
(lire ici Satan)
comme étant une existence propre existant. Filozoteizm considéré
comme un concept conceptuel Satan.
Esprits impurs peuvent être appelés
âmes pécheresses.
Tłumaczenie
Tłumaczenie
Bardzo intrygującą perykopą jest Grzech przeciwko
Duchowi Świętemu (Mt 12, 31–37). Warto tu przytoczyć jej meritum: Każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale
bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone. Jeżeli ktoś powie słowo przeciw Synowi Człowieczemu,
będzie mu odpuszczone, lecz jeśli powie przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie mu
odpuszczone ani w tym wieku, ani w przyszłym (Mt 12,31–32
por. Mk 3,28n; Łk 12,10). Temat ten opisany w trzech ewangeliach pokazuje rangę
grzechu. Treść jest szokująca. Obrażanie Syna Człowieczego jest wybaczalne, a
Ducha Świętego nie?! Z tym problemem próbował zmierzyć się św. Tomasz z Akwinu.
Jak mówił, grzech ten jest nieodpuszczalny z samej swojej natury, gdyż wyklucza
to, czym dokonuje się odpuszczenia grzechów (Summa Th. II-II, q 14, a 3). Jak tłumaczył to papież Jan Paweł II w encyklice Dominum
et Vivificantem bluźnierstwo nie polega na słownym znieważaniu Ducha
Świętego; polega natomiast na odmowie przyjęcia tego zbawienia, jakie Bóg
ofiaruje człowiekowi przez Ducha Świętego działającego w mocy Chrystusowej
ofiary Krzyża.
Trzeba
przyznać, że jest to dość zawiłe. Duch Święty ma moc zbawczą, która jest zanurzona i zespolona w odkupieńczej
mocy Krwi Chrystusa. Krew Chrystusa oczyszcza sumienia z martwych uczynków.
Można więc zapytać, kto ma moc zbawczą? Jeżeli przyjmie się Ducha Świętego i
Jezusa Chrystusa, to bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu jest takie samo
grzeszne jak bluźnierstwo przeciw Chrystusowi.
Egzegeza św. Tomasza oraz wyjaśnienie Jana Pawła II nie
bardzo są przekonywujące. Być może Jezus mówiąc o sobie, myślał o swoim
człowieczeństwie, a nie boskości. Duch Święty to inaczej Duch Boga (Duch
Działający). Mówiąc o Duchu Świętym mówił po prostu o Bogu. Warto też zwrócić
uwagę, że Jezus wymawia te słowa w momencie sporu z faryzeuszami. Jezus był
poirytowany oskarżeniami i głupotą faryzeuszy, jakoby przemawiał przez Niego
szatan. Użył wobec nich nawet inwektywy: plemię
żmijowe! (Mt 12,34). Aby wstrząsnąć tymi niedowiarkami, Jezus użył tak
mocnego argumentu: bluźnierstwo
przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone (Mt 12,31). Słowa Jezusa przyrównałbym
do słów ludzkich, które często padają, np.: pamiętaj, nigdy ci tego nie
wybaczę. Słowa te są w pewnym sensie tylko przestrogą, a nie dozgonną deklaracją.
Mateusz porusza zagadnienie odpowiedzialności za słowa i
sądu ostatecznego. Ewangelia wyraża się dość jasno: Z każdego bezużytecznego słowa, które wypowiedzą ludzie,
zdadzą sprawę w dzień sądu (Mt 12,36). Wypowiedziane słowa podlegają osądowi. Jak
będzie przebiegał sąd Boży tego nikt nie wie. Słowa Ewangelii należy traktować
jako przestrogę. Bóg ma wgląd w ludzkie serca. Faktycznie słowa, to tylko
słowa. Nie należy jednak je bagatelizować. Słowa budują, ale mogą powodować i
tragiczne skutki. Trzeba więc odróżnić
kiedy plecie się trzy po trzy, od słów, które odbierane są poważnie.
Faryzeusze i uczeni w piśmie wyrażają wolę zobaczenia
znaku Jezusa. Czy Jezus jest tym, za którego się podaje? Trudno się dziwić.
Chcieli roztropnie podejść do nowej nauki. Jezus jednak przyjął ich prośbę jako
atak i odpowiedział niegrzecznie: Plemię przewrotne i wiarołomne żąda znaku, ale żaden znak nie
będzie mu dany, prócz znaku proroka Jonasza (Mt 12,39). Trzeba przyznać, że Jezus wielokrotnie pokazywał
swoją niechęć do faryzeuszy. Najbardziej złościła Go ich hipokryzja i głupota.
Absolutnie nie zgadzał się z ich mentalnością. Był znakiem sprzeciwu wobec ich
nauk, obyczajów i prawa. Tak, Jezus był poniekąd rewolucjonistą. Po ludzku złościł się i umiał złość pokazać.
W Jerozolimie podejmie działania fizyczne wyrzucając kupców ze Świątyni.
Ciekawe, że Jezus powołuje się na legendę o Jonaszu.
Teologicznie była bardzo pomocna: Albowiem jak Jonasz był trzy dni i trzy noce we wnętrznościach
wielkiej ryby, tak Syn Człowieczy będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi (Mt 12,40).
Ujawnia w ten sposób rąbek swojej tajemnicy. Oczywiście nikt tego nie
zrozumiał. Jezus nie mówił do nich językiem prostym. Używał metafor, symboliki.
Dlaczego? Aby zrozumieć prawdę trzeba być na nią przygotowanym. Jezus zasiewał
ziarno Prawdy. Zrozumienie przyszło z chwilą Jego śmierci i zmartwychwstania.
Perykopę Nawrót do grzechu (Mt 12,43–45)
trzeba oczyścić z pojęcia ducha nieczystego (tu z szatana), który był
traktowany na sposób ontologiczny[1].
Gdy człowiek czyni zło, rozchodzi się funkcjonał zła. Początkowo jest w bliskim zasięgu grzesznika i ma na niego
(grzesznika) ogromny wpływ. Funkcjonał zła podlega interferencji (wzmocnieniu
lub osłabieniu). Atrakcyjny, skuteczny i wzmocniony może wrócić do grzesznika: I staje się późniejszy stan
owego człowieka gorszy, niż był poprzedni (Mt 12,45).
Perykopa Prawdziwi krewni Jezusa (Mt
12,46–50) być może kryje odpowiedź na dręczące pytanie o
ludzko-genetyczne pochodzenie Jezusa. W niej napisane jest: Bo kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie, ten Mi jest
bratem, siostrą i matką (Mt 12,50). Pouczający jest też przypis do tego wersetu: węzły duchowe ważniejsze są niż
węzły krwi. Jezus
zapytany o rodzeństwo odpowiedział: «Któż jest moją matką i którzy są moimi braćmi?» I wyciągnąwszy
rękę ku swoim uczniom, rzekł: «Oto moja matka i moi bracia» (Mt 12,48–49).
Jezus inaczej dostrzega węzy krwi niż ludzie. Dla Niego wszyscy są jedną
rodziną. Jego wypowiedź koresponduje z
przykazaniem: Będziesz miłował
swego bliźniego jak siebie samego (Mt 22,39).
Pokrewieństwo krwi, ważne z
punktu widzenia rodziny, dla świata i Boga jest nieistotne. Dla Boga liczy
się każdy narodzony, niezależnie od jego pochodzenia i reproduktora. Czyż
nie jest pięknym wydarzeniem fakt, w którym okaleczona Maryja zostaje Matką
przyszłego Syna Bożego? Właśnie w taki sposób Bóg pokazuje swoją moc i
wielkość. Być może, że ze złego uczynił takie wielkie dobro. Czyn na miarę
Króla i Nieograniczonego Majestatu. Czy takie rozumowanie nie jest piękniejsze
od katechetycznego obdarowania Maryi darem niepokalanego poczęcia, darem
niezasłużonym?
[1] Ontologicznie tzn.
traktowanie ducha nieczystego (tu czytaj szatana) jako bytu istniejącego
własnym istnieniem. Filozoteizm uważa szatana za pojęcie konceptualne. Duchami
nieczystymi mogą być określane grzeszne
dusze ludzkie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz