L'énergie spirituelle i tłumaczenie

          En plus de l'énergie physique, il y a une autre énergie (une manière
interactions), qui peut être appelé énergie spirituelle [1]. Elle est difficile à définir. Elle est connu qu'il n'y a que les effets de leurs activités. L'énergie spirituelle est le secret de Dieu et disponibles pour les personnes. Cette énergie peut également être apporter à une sorte de relation entre les entités de la même sensibilité spirituelle. Nature spirituelle, substance spirituelle, l'âme, les fantômes sont des concepts que perceptibles par la conscience sans sens. Il semble que la nature spirituelle a sa propre structure à l'image de la nature réelle. L'équivalent d'un véritable sens de la réalité ici est la sensibilisation. En fait,  les propriétés d’êtres sont leur contrepartie  dans les propriétés de la non-existence. Donc, la nature spirituelle peut être porteur un bon, mais aussi une mauvaise énergie spirituelle (bon ou mauvais). Le philosophe Platon avait un grand sens de la religion. Son monde des idées peut être comparé à un monde transcendant qui existe propre existence. Les âmes humaines peuvent être propres, mais imparfait.  Cela la nature n’est pas bonne ou mauvaise, mais son état.

          Fait intéressant, que la science intéressante exclut l'existence de la matière comme un substitut séparé, et ne rejette pas le domaine spirituel. Oui, pas vraiment savoir comment appliquer des méthodes scientifiques pour son enquête, mais n'a pas nié son existence. La sphère de l'affectif, émotionnel est trop visible dans la vie de chaque être humain. Qui ne rejette pas cette sphère est déjà très proche au Créateur. Tout ne peut pas être expliqué par des processus qui se produisent dans le cerveau humain. Phénomènes qui ont lieu en dehors de l'organisme humain observé.

3.7. Racine spirituelle (l'âme)

          Le souffle de Dieu est un élément spirituel (l'âme), qui appartient à un zygote particulier au moment de la conception. L'âme a une nature divine et éternelle est donc. Lorsque appartient au corps reste comme sur son attache. La conscience de l'âme est tenu de coopérer avec la raison. Au cours du développement, la raison apprend à utiliser sa conscience. Parfois, il fait ressortir de grandes opportunités. La conscience illumine la raison. L'homme doit vouloir utiliser les dons qui y existent.

          Ceux qui, dans leurs cœurs accepté l'existence de Dieu, son sens d'une nature différente – le spirituel [2]. A l'origine il y avait vraiment conscients de ce qu'il est, mais je pense qu'il droit en soi. Plus une personne est ouvert à elle, plus elle lui était ouverte et reconnaissable. L'homme reconnaît Dieu, à partir de l'autre. Intuitivement vu sa puissance infinie, infinie bonté et la sagesse. Le terrain d'entraînement expérimentale est non seulement l'univers, mais l'intérieur humain (coeur, conscience, âme). Même ceux qui ne connaissent pas les lois de la nature peuvent profiter des avantages et de la beauté du monde. Instruites y voient la sagesse, la rationalité, l'interconnexion, l'interdépendance. En revanche, dans son propre cœur tout le monde, indépendamment de l'éducation, ils peuvent se sentir Dieu et sa proximité.

          Mes propres expériences spirituelles aidé illustrent Dieu sous la forme de l'esprit, le souffle pur. Qui est en mesure de comprendre, il voit Dieu comme un Acte d'agir, sans forme, l'apparence. L'existence de Dieu comme la même chose. L'auteur de l'Exode a écrit la parole de Dieu a entendu dans l'inspiration: Je suis qui je suis (Exode 3:14). Au début du livre de la Genèse de l'Ancien Testament biographe, il a écrit: et l'Esprit de Dieu planait sur les eaux (Genèse 1:2), témoignant de son caractère dynamique.

          Est-il possible de comprendre l'essence de nature spirituelle. Non. Il vient du monde extérieur et il est plus qu'un homme. Cependant, il imprègne le monde créé et est disponible pour les humains. Palpable, parce que nous avons reçu le don de sa reconnaissance. L'homme a la même nature. La nature même peut se reconnaître mutuellement. Les animaux ne possèdent pas cette capacité et donc ne savent pas à ce sujet. L'homme est ainsi honoré par le Créateur. Cela montre combien il est important pour Dieu. L'homme est la mesure de toutes choses (Protagoras, c. 480-410 av. JC). Dès le début, l'homme sentait sa supériorité dans la biotique du monde.

          Le témoignage complet à la grandeur de l'homme nous a révélé par Jésus-Christ. Il était dans la conception de Dieu et de son économie de la Révélation elle-même. Christ a montré aux gens aussi le Père. L'incarnation est tellement immense don de Dieu. Dieu a daigné à ses créatures d'être mieux exploré. L’Homme de Dieu sont l'unité spirituelle. Il est inhabituel et nécessite la bonne attitude de l'homme. Bien qu'il soit grand, le Père devrait prendre l'attitude de son fils.

3.8. Qui sort des personnes à rencontrer

          Il est incontestable que le Créateur a dû prendre la première étape. L'idée de Dieu de se révéler sous une forme humaine a été conçu révélation divine. Dieu ne pouvait pas réaliser son plan tout de suite avec raison très prosaïque. Au début, il n’était pas un candidat approprié qui aurait fait un abandon total à la volonté du Père, et il était prédestiné pour cela. La mise en œuvre de son plan de Dieu a laissé l'homme. Il est inhabituel de respecter l'homme. Dieu est à la merci d'un homme.

           Avant que Dieu pouvait réaliser son plan d'Apocalypse est venu rencontrer l'homme le dotant d'une sensibilité à son existence. La sensibilité n’est pas impératif, mais une compétence subtile.

           Dieu attend d'un candidat est venu à la rencontre de l'homme. Il attendit patiemment et pas invité. Sa gentillesse connaissait pas de limites. Jésus est né comme un homme libre pourrait refuser le Père. Il a refusé.

           L'attitude de Jésus était surprenant. Cette fois, il est allé à la rencontre de Dieu. Il se présenta à la rédemption des autres. Il n'a pas eu. Il voulait. Dieu le Père a accepté son sacrifice et fait efficace.

           Il est utile d'examiner ce qu'une personne ordinaire irait à la rencontre de Dieu. Qu'est-ce qu'il est capable par lui-même. Can Dieu par surprise? Probablement pas, mais on l’a "joie" fais. Oui.

---

[1] Le nom peut être complètement différent, parce que l'énergie spirituelle n'a rien à voir avec l'énergie de la physique. Peut-être plus proche de la vérité est le concept de «relation spirituelle".

[2] Paroles propres traités comme la voix de Dieu.

3.6. Energia duchowa

          Oprócz energii fizykalnej istnieje jeszcze inna energia (sposób oddziaływania), którą można nazwać energią duchową[1]. Trudno jest ją zdefiniować. Wiadomo, że istnieje jedynie po skutkach swojej działalności. Energia duchowa to sekret Boga, dla ludzi niedostępny. Energię tę można również sprowadzić do swoistej relacji między podmiotami o tej samej wrażliwości duchowej. Natura duchowa, substancja duchowa, dusza, duchy to pojęcia jedynie wyczuwalne przez świadomość z pominięciem zmysłów. Wydaje się, że natura duchowa ma swoją strukturę na podobieństwo natury rzeczywistej. Odpowiednikiem rozumu z rzeczywistości realnej jest tu świadomość. W rzeczywistości realnej przypadłości bytów mają swój odpowiednik w przypadłościach nie-bytu. Tak więc natura duchowa może być nośnikiem dobrej, ale i złej energii duchowej (dobra lub zła). Filozof Platon miał ogromne wyczucie religijne. Jego świat idei można porównać do świata transcendentnego, które istnieje własnym istnieniem. Dusze ludzkie mogą być czyste, ale i niedoskonałe. To nie natura jest dobra, czy zła, ale jej przypadłości.

          Ciekawe, że nauka wyklucza istnienie materii jako osobnego substytutu, a nie odrzuca sfery duchowej. Owszem, nie bardzo umie zastosować metody naukowe do jej zbadania, ale nie zaprzecza jej istnieniu. Sfera uczuciowa, emocjonalna jest zbyt widoczna w życiu każdego człowieka. Kto nie odrzuca tej sfery jest już bardzo blisko Stwórcy. Nie wszystko można tłumaczyć procesami jakie zachodzą w mózgu człowieka. Obserwowane są zjawiska, które mają miejsce poza ustrojem człowieka.

3.7. Pierwiastek duchowy (dusza)

          Boskim tchnieniem jest pierwiastek duchowy (dusza), który przynależy do konkretnej zygoty w momencie poczęcia. Dusza ma naturę boską i przez to jest wieczna. Kiedy przynależy do ciała pozostaje jakby na jej uwięzi. Świadomość duszy zobligowana jest współpracować z rozumem. W trakcie rozwoju, rozum uczy się korzystać ze swojej świadomości. Wydobywa z niej czasem wspaniałe możliwości. Świadomość oświeca rozum. Człowiek musi chcieć korzystać z darów, które w nim istnieją.

          Ci, którzy w swoim sercu przyjęli istnienie Boga wyczuwają Jego inną naturę – duchową. Pierwotnie nie bardzo zdawano sobie sprawę czym ona jest, jednak wyczuwano ją w sobie[2]. Im bardziej człowiek otwierał się na nią, tym bardziej była ona dla niego dostępna i rozpoznawalna. Człowiek rozpoznawał Boga wychodząc od siebie. Intuicyjnie dostrzegał Jego nieskończoną moc, nieskończoną dobroć i mądrość.   Poligonem doświadczalnym jest nie tylko Wszechświat, ale ludzkie wnętrze (serce, sumienie, dusza). Nawet ci, którzy nie znają praw przyrody mogą podziwiać atuty i piękno świata. Wykształceni dostrzegają w nim mądrość, logiczność, wzajemne powiązania, współzależności.  Natomiast we własnym sercu każdy, niezależnie od wykształcenia, może wyczuwać Boga i Jego bliskość.

          Własne doświadczenia duchowe pozwoliły zobrazować Boga w postaci ducha, czystego tchnienia. Kto jest w stanie to pojąć, dostrzega Boga jako Akt działający, bez  postaci, wyglądu. Bóg jako samo Istnienie. Autor Księgi Wyjścia napisał  słowa Boga usłyszane w natchnieniu: Jestem, który jestem (Wj 3,14). Na początku Księgi Rodzaju Starego Testamentu hagiograf napisał: a Duch Boży unosił się nad wodami (Rdz 1,2), dając świadectwo Jego naturze dynamicznej.

          Czy można zrozumieć istotę natury duchowej. Nie. Ona pochodzi z zewnątrz świata i jest ponad człowiekiem. Jednak przenika stworzony Świat i jest dostępna dla ludzi. Wyczuwalna, bo otrzymaliśmy dar jej rozpoznawania. Człowiek ma w sobie tę samą naturę. Ta sama natura może rozpoznawać siebie. Zwierzęta nie mają tej zdolności i dlatego nic o niej nie wiedzą. Człowiek jest więc wyróżniony przez Stwórcę. To z kolei pokazuje jak ważny jest on dla Boga. Człowiek jest miarą wszechrzeczy (Protagoras, ok. 480–410 przed Chr.). Od początku człowiek czuł swoją wyższość w świecie biotycznym.

          Pełne świadectwo wielkości człowieka ukazał nam Jezus Chrystus. Był On w koncepcji Boga i w jego ekonomii Objawienia się. Chrystus pokazał ludziom również Ojca. Wcielenie jest więc ogromnym darem od Boga. Bóg zniżył się do swojego stworzenia, aby być lepiej rozpoznanym. Człowiek z Bogiem stanowią jedność duchową. To jest niezwykłe i wymaga właściwej postawy człowieka. Choć jest on wielki, wobec Ojca powinien przyjmować postawę syna.

3.8. Kto wychodzi komu naprzeciw

          Bezdyskusyjne jest, że Stwórca musiał uczynić pierwszy krok. Zamysł Boga, aby Objawić się w postaci ludzkiej był w zamyśle Bożego Objawienia. Bóg nie mógł jednak zrealizować swojego zamysłu od razu z bardzo prozaicznej przyczyny. Na początku nie było odpowiedniego kandydata, który wyraziłby wolę całkowitego oddania się Ojcu i był do tego predestynowany. Realizację swojego planu Bóg pozostawił człowiekowi. To niezwykłe uszanowanie człowieka. Bóg na łasce człowieka.

           Zanim Bóg mógł zrealizować swój plan Objawienia wyszedł naprzeciw człowiekowi  wyposażając go wrażliwością na Swoje istnienie. Wrażliwość nie jest nakazem, lecz subtelną zdolnością.

           Bóg oczekując na kandydata wyszedł człowiekowi naprzeciw. Czekał cierpliwie i nie ponaglał. Życzliwość Jego nie miała granic. Narodzony Jezus jako wolny Człowiek mógł odmówić Ojcu. Nie odmówił.

           Postawa Jezusa była zaskakująca. Tym razem On wyszedł Bogu naprzeciw. Ofiarował siebie na Odkupienie innych. Nie musiał. Chciał. Bóg Ojciec przyjął Jego ofiarę i uczynił ją skuteczną.

           Warto zastanowić się, czym zwykły człowiek mógłby wyjść Bogu naprzeciw. Do czego jest zdolny sam z siebie. Czy może Boga zaskoczyć? Pewnie nie, ale sprawić Mu „radość”. Tak.

---

[1] Nazwa może być zupełnie inna, bowiem energia duchowa nie ma nic wspólnego z energią fizykalną. Może bliżej prawdy będzie pojęcie „relacja duchowa”.

[2]  Własne wypowiadane słowa traktowano jako głos Boga.