L'existence de l'âme (esprit)
est due à diverses raisons
religieuses et des phénomènes spirituels. Il faut immédiatement noté que l'origine de
l'âme (esprit) est
métaphysique, transcendante. Les
mots utilisés pour décrire cela vient de
l'espace réel. Ainsi, les mots ne transmettent pas toute la vérité sur l'essence de ce phénomène.
Quelle
différence est le concept de l'âme de l'esprit? L'âme est un ontologique terme
(de ménage), et
de l'esprit - dynamique (esprit
anime). On peut utiliser ces termes de façon interchangeable. Ils traitent
avec le même phénomène spirituel sage.
Est-ce que l'âme est un être? Un être
est ce qu'il est, il y a quelque chose qui a sa substance et les accidents. Il est dit que l'âme a une nature
spirituelle, mais ce qui est sa
base? Quelle est la substance de
l'âme? Malheureusement, il n'y a
pas d'outils pour son aperçu sensuelle.
La substance de l'âme est inconnu. One peut pas déterminer ses
coordonnées dans l'espace. Il faut être conscient que l'utilisation de la notion de ontologique indiqué que pour son
existence. Approfondir les connaissances sur l'essence de l'âme (esprit) pas. Le
manque de connaissance du substrat ne signifie pas, cependant, qu'il est pas, donc pour l'instant, il n'a pas tort d'appeler l'âme
(esprit) étant. De même, Dieu est appelé un être spirituel.
Est-ce que
l'âme est un <non-être>? Filozoteizm a adopté le nom de la non-existence
(en l'écrivant avec le trait d'union) à des considérations théologiques sachant que l'existence de la non-existence plutôt que d'être, sous quelque forme, est contradictoire et absurde[1].
Non-entité telle que définie filozoteizmu une véritable existence de quelque chose qui n'a pas le substrat (substance), mais aucun accident. Ces affections sont son existence. Des
<non-êtres> sont les émotions:
amour, bonheur, de bonnes émotions, les mauvaises émotions, la
condamnation, affirme la Vérité,
comme Bon état suprême L'état de <non-être> est le fonctionnel[2]. Peut-il y avoir
quelque chose qui ne sol? Sur ce point traîner pendant des âges discussions sous
le thème du nominalisme. Que
les termes (termes) existent seulement dans l'esprit des gens,
que ce soit réellement exister?
L'énergie physique existe mais elle n’a pas le substrat. Elle est donc une
non-entité. Sa fonctionnelle est sa puissance motrice. Les émotions sont une sorte d'énergie spirituelle. Les émotions sont une affliction de <non-être>. L'âme inscrit
dans le
concept de <non-être>. Sa meilleure description
est l'esprit, comme un facteur dynamique. L'âme peut reconnaître aussi
pour l'état actuel de la conscience de soi. En raison de la
nature même du
dialogue est possible et la relation de Dieu avec une âme. Cette nature a permis l'incarnation de Dieu dans le sens de la dynamique. Dieu agit dans de l’Acte agissant de Jésus-Christ. Cette approche explique le phénomène de l'incarnation. Description ontologique de l'incarnation est inacceptable au sens commun.
Alors, comment définir l'esprit ou de l'âme? Est-ce-qu’ils sont des êtres ou des <non-êtres>?
Meilleur une âme décrit comme une
émanation de la substance de Dieu[3]
(donc à partir de la notion de l'être). L'esprit humain, bien qu'il se rapporte à la même, plus exprime sa page
dynamique. L’esprit est le souffle de Dieu, l'élément immatériel,
la relation (à partir du <non-être>).
Sur la base de ces résultats peut être effectué d'autres descriptions
de l'âme et de l'esprit. Le fait demeure que aucune connaissance
claire quant à la substance de ces deux concepts.
Il reste à la foi. La transcendance est insondable mystère
de l'homme. En revanche, le phénomène humain est que nous croyons et nous pensons et nous sentons le cœur de ce qu'il est,
même si nous ne comprenons pas.
La nature spirituelle de
l'homme se lève pour leur
environnement par des troubles
internes. L'homme a reçu de
Dieu, assez sensibilité
spirituelle pour: à la grandeur et la beauté des créatures connues par la perception de leur Créateur (Sagesse 13,5).
Abyss (ciel, purgatoire,
enfer)
Les âmes humaines ont également ressuscité, mais il dit que
l'enseignement de l'Eglise, après le jugement final. S'lles ne sont pas
ressuscités, alors où sont-ils maintenant? Pour répondre à cette question, il
faut utiliser un certain modèle conceptuel, qui, dans un picturale donner ce
point de vue. Les âmes humaines (à l'image lumineuse) après la mort combinent
avec des rayons de lumière divine. Le plus pur de l'âme, le plus de ferveur
peut résister à des températures de Dieu. Sa place est plus proche de la
source. Les âmes froides ne peuvent pas résister à la chaleur de Dieu et donc
se placer à de plus grandes distances de la source. Quelque part loin de la
source, il est un endroit communément connu comme l'enfer. Entre la source et à
longue distance étend ainsi purgatoire. Les âmes se sentent le désir de se
rapprocher de Dieu. Ils souffrent du mal du pays. Souffrant âmes, en les
purifiant avec tout imparfaite. Lentement compensation d'acquérir la
capacité de se rapprocher de Dieu, ils se habituer à sa chaleur, et finalement
suit l'union mystique avec Lui. Après la résurrection des âmes partira de la
lumière de Dieu et devenir un nouveau peuple en corps glorifiés, dans la
nouvelle réalité (de nouvelles terres).
Jésus
après ses rayons de la mort a visité l'extrême périphérie de Dieu de
réconforter ceux qui sont à la fin: il est allé annoncer [salut], même les
esprits en prison (1 Pierre 3:19). Maintenant, ils croient que Dieu existe.
Jésus n'a pas eu le temps de profiter du Père, parce qu'il voulait me faire
part de ses incroyants de résurrection et donc, quand il a rencontré Madeleine,
dit-il, pas encore monté vers mon Père (Jean 20:17).
L'amour est la fonctionnelle, ou d'être
Il
est vrai que l'erreur logique consiste à assimiler un <non-être>
(questionnaire fonctionnelle) de l'existence de Dieu. La déclaration Dieu est
Amour est faux, lorsque le concept de l'amour est traitée dans une catégorie
fonctionnelle. Historiquement, le concept de l'amour a ontologique qui signifie,
et même son prototype. Dans cette hypothèse, étant (Dieu) = être (amour).
Deus Caritas Est (Dieu est amour, 1 Jean 4.8).
Le
fait même que Dieu peut être considérée comme étant ou un <non-être> (Loi
intérim) témoigne de la difficulté de définition claire de Dieu[4].
Le concept de l'amour que l'excitation fonctionnelle a été introduit dans le
but de définition de Dieu.
Fonctionnel
est un terme indiquant que les émotions sont de sa propre existence, mais n'a
pas de substituts (ou des substituts sont inconnaissables par l'homme). Concepts
fonctionnels exigent une croyance en leur existence. Pour leurs expériences
indiquer l'existence d'écrite, fournie par des milliers d'années. Souvent, on dit,
mon amour va durer éternellement; bon fait du bien; pour détruire le mal
lui-même; Votre malédiction travaillé; ou interdits; m'a donné votre joie comme.
Il semble que cette mécanismes divins fonctionnelles relations entre les
personnes et entre les hommes et Dieu. Jusque-là, ils sont humains encore un
autre mystère de Dieu.
Dusza (duch) to byt czy nie-byt
Istnienie duszy (ducha) wynika z różnych przesłanek religijnych i
zjawisk duchowych. Trzeba od razu zaznaczyć, że pochodzenie duszy (ducha) jest
metafizyczne, transcendentne. Słowa użyte do jej opisu pochodzą z przestrzeni
rzeczywistej. Tym samym, słowa nie oddają całej Prawdy o istocie tego fenomenu.
Czym różni się pojęcie duszy od ducha? Dusza jest określeniem
ontologicznym (bytowy), a duch – dynamicznym (duch ożywia). Można te pojęcia
używać zamiennie. Mówią one o tym samych rozumnym fenomenie duchowym.
Czy dusza jest bytem? Bytem jest to,
co jest, istnieje, coś co posiada swoją substancję i przypadłości. Mówi się, że
dusza ma naturę duchową, ale czym jest jej podłoże? Jak wygląda substancja
duszy? Niestety nie ma narzędzi do jej zmysłowego oglądu. Substancja duszy jest
nieznana. Nie można też określić jej współrzędnych w przestrzeni. Należy mieć
świadomość, że używając pojęcia ontologicznego wskazuje się jedynie na jej
istnienie. Dalszej wiedzy o istocie duszy (ducha) brak. Brak znajomości
substratu nie oznacza jednak, że jego nie ma, dlatego póki co, nie jest błędem
nazywanie duszy (ducha) bytem. Podobnie Boga nazywa się Bytem duchowym.
Czy
dusza jest nie-bytem? Filozoteizm zaadoptował nazwę niebytu (pisząc ją z
myślnikiem) do rozważań teologicznych wiedząc, że istnienie niebytu jako
przeciwieństwo bytu, w jakiejkolwiek formie, jest wewnętrznie sprzeczne i
bezsensowne. Nie-byt według definicji filozoteizmu to realne istnienie czegoś,
co nie ma podłoża (substancji), ale ma przypadłości[1].
Te przypadłości istnieją swoim istnieniem. Nie-bytem są emocje: miłość,
szczęście, dobre emocje, złe emocje, potępienia, stany Prawdy, stan Dobra
Najwyższego itp. Przypadłość nie-bytu jest funkcjonałem[2]. Czy może istnieć coś, co nie ma podłoża? Na
ten temat ciągną się od wieków dyskusje pod hasłem nominalizmu. Czy określenia
(pojęcia) istnieją tylko w ludzkich
umysłach, czy faktycznie istnieją?
Energia fizyczna istnieje, a nie ma podłoża. Jest więc nie-bytem. Jej
funkcjonałem jest jej moc sprawcza.
Emocje to rodzaj energii duchowej. Emocje są przypadłością nie-bytu.
Dusza wpasowuje się w pojęcie nie-bytu. Jej lepszym określeniem jest duch, jako
czynnik dynamiczny. Duszę można uznawać też za istniejący stan osobowej
świadomości. Dzięki tej samej naturze możliwy jest dialog i relacja Boga z
duszą. Ta sama natura pozwoliła na Wcielenie się Boga w sensie dynamicznym. Bóg
działa w Akcie dynamicznym Jezusa Chrystusa. Takie ujęcie tłumaczy fenomen
Wcielenia. Ontologiczny opis Wcielenia jest nie do przyjęcia zdroworozsądkowo.
Jak zatem
zdefiniować ducha czy duszę? Czy są to byty czy nie-byty?
Najlepiej duszę
określić jako emanację substancji Bożej[3]
(a więc wychodząc z pojęcia bytu). Duch ludzki, choć dotyczy tego samego,
bardziej wyraża jego dynamiczną stronę. Duch jest tchnieniem Bożym,
niematerialnym pierwiastkiem, relacją (wychodząc od nie-bytu).
Na podstawie
powyższych ustaleń można prowadzić dalsze opisy duszy i ducha. Faktem
pozostaje, że brak jednoznacznej wiedzy, co do istoty tych dwóch pojęć.
Pozostaje więc wiara. Transcendencja jest dla człowieka niezgłębioną tajemnicą.
Natomiast fenomenem ludzkim jest, że wierzymy, czujemy i odczuwamy sercem to,
co jest, choć tego nie rozumiemy.
Natura duchowa
człowieka upomina się o swoje środowisko przez niepokój wewnętrzny. Człowiek otrzymał od Boga wystarczająco dużo
wrażliwości duchowej, żeby z wielkości i piękna stworzeń
poznać przez podobieństwo ich Stwórcę (Mdr 13,5).
Otchłań (niebo-czyściec-piekło)
Dusze ludzkie również zmartwychwstają,
ale jak mówi nauka Kościoła, po sądzie ostatecznym. Jeżeli jeszcze nie
zmartwychwstali, to gdzie są teraz? Aby odpowiedzieć na to pytanie trzeba
posłużyć się pewnym modelem konceptualnym, który w sposób obrazowy da o tym
pogląd. Dusze ludzkie (w obrazie świetlistym) po śmierci łączą się z promieniami Światła bożego. Im
dusza czystsza, tym większą potrafi znieść temperaturę żarliwości Boga. Jej
miejsce jest bliżej Źródła. Dusze chłodne nie mogą wytrzymać żaru Boga i
dlatego umiejscawiają się w dalszej odległości od Źródła. Gdzieś daleko od
Źródła jest miejsce potocznie nazywane piekłem. Pomiędzy Źródłem a daleką
odległością rozciąga się tzw. czyściec.
Dusze odczuwają pragnienie zbliżenia się do Boga. Cierpią z tęsknoty.
Cierpienie dusz jest dla nich oczyszczające z wszystkiego co niedoskonałe.
Powoli oczyszczając się nabierają zdolności do zbliżenia się do Boga,
przyzwyczajają się do Jego żaru, aż w końcu następuje z Nim mistyczne
zjednoczenie. Po zmartwychwstaniu dusze odejdą od Światła Bożego i staną się na
nowo ludźmi w ciałach uwielbionych, w nowej rzeczywistości (nowa ziemia).
Jezus po śmierci odwiedził dalekie peryferie promieni
bożych, aby pocieszyć tych, którzy są na końcu: poszedł ogłosić [zbawienie] nawet duchom zamkniętym w więzieniu (1 P 3,19). Teraz i oni
uwierzyli, że Bóg istnieje. Jezus nie zdążył nacieszyć się Ojcem, bo chciał dać
znać o swoim zmartwychwstaniu niedowiarkom i dlatego, gdy spotkał Magdalenę,
powiedział: jeszcze nie wstąpiłem do Ojca mego (J 20,17).
Miłość jest funkcjonałem, czy bytem
Jest prawdą, że błędem logicznym jest przyrównywanie
nie-bytu (funkcjonał Miłości) do bytu Boga. Stwierdzenie Bóg jest Miłością
jest nieprawdziwe, gdy pojęcie Miłości traktuje się w kategorii funkcjonału.
Historycznie pojęcie Miłości posiada znaczenie ontologiczne, a nawet jest jego
pierwowzorem. Przy takim założeniu byt
(Bóg) = byt (Miłość). Deus caritas est (Bóg jest miłością, 1 J
4,8).
Sam fakt, że Boga
można traktować jako byt lub nie-byt (Akt działający) świadczy o trudności w
jasnej definicji Boga[4].
Pojęcie Miłości jako funkcjonału emocji zostało wprowadzone na użytek definicji
Boga.
Funkcjonał jest pojęciem wskazującym, że emocje istnieją
własnym istnieniem, choć nie posiadają substytutów (lub substytuty są
niepoznawalne przez człowieka). Pojęcia funkcjonałów wymagają wiary w ich
istnienie. Za ich istnieniem świadczą doświadczenia spisane, przekazywane przez
tysiące lat. Niejednokrotnie mówi się: moja miłość przetrwa wieki; dobro
czyni dobro; zło samo się zniszczy; klątwa twoja zadziałała; bądź wyklęty;
udzieliła mi się twoja radość itp. Wydaje się, że funkcjonały to boskie
mechanizmy relacji między ludźmi oraz między ludźmi a Bogiem. Póki co, są one
dla człowieka jeszcze jedną tajemnicą Bożą.
[1] Kolor jest przypadłością
(bytu), ale nie jest nie-bytem.
[2] Funkcjonał to neologizm
wprowadzony przez autora. Funkcjonał interferuje. Przykładowo, energia modlitwy
wspólnej ulega wzmocnieniu.
[3] Stoicy, Manes, pryscylianie
– zob. hasło: Dusza ludzka [w:] Encyklopedia katolicka, tom IV, Wyd. TN KUL, Lublin 1985, kol. 379.
[4] Podobnie trudno jest zdefiniować światło (natura
korpuskularno-falowa).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz