Matthieu (8) i tłumaczenie

          Péricopes Question sur le jeûne (Matthieu 9:14–17, Marc 2:18–22, Luc 5 :33–39) vient dans trois évangiles. Il est difficile de dire qui est le premier auteur. Vous pouvez voir les tentatives de rédaction pour relier les deux questions à passer, que la présence de Jésus est une célébration. Le jeûne soit gardé pour les périodes ultérieures, lorsque Jésus ne sera pas (anticipation de Jésus après sa mort). La deuxième partie est très intéressant. Vous pouvez lire ce que le nouvel Évangile exige une nouvelle approche. En un sens, elle contredit les mots en disant que Jésus est venu accomplir l'Ancien Testament, et non pour abolir l'ancienne loi: Ne croyez pas que je sois venu pour abolir la loi ou les prophètes; je suis venu non pour abolir, mais pour accomplir (Matthieu 5:17). Jésus était radical en annonçant une nouvelle inspection de la foi. Seulement par ses manières il utilisait des mots doux environ l'Ancien Testament. Dans la présente péricope: Personne ne met une pièce de drap neuf à un vieil habit; car elle emporterait une partie de l'habit, et la déchirure serait pire. On ne met pas non plus du vin nouveau dans de vieilles outres; autrement, les outres se rompent, le vin se répand, et les outres sont perdues; mais on met le vin nouveau dans des outres neuves, et le vin et les outres se conservent (Matthieu 9:16–17) Jésus a donné clairement son point de vue. Ne verront pas tous dans ce signal de péricope que vous aurez besoin de réviser la foi courant de la foi judaïque–chrétienne aperçu. Pour comprendre Dieu, vous devez tout recommencer. À l'époque de Jésus, ce ne fut pas possible. Le monde doit développer de nouveaux outils cognitifs, par exemple. Phénoménologie. La vérité est encore caché.

          Matthieu réalise son plan éditorial. Non seulement il a montré que Jésus peut pardonner les péchés, mais simplement de rappeler à la vie. Dans la fille de Jaïre et péricope de la femme souffrant d'hémorragie montre la scène pour rendre la vie la fille synagogue supérieure. Comme Jésus l'a dit lui-même: la jeune fille n'est pas morte (Matthieu 9:24), mais il était certainement léthargique, qui pourrait entraîner la mort. Dans cette péricope montre la femme souffrance qui croient en la puissance de Jésus a touché sa frange. Il a immédiatement remarqué ce fait et a salué la femme: Prends courage, ma fille, ta foi t'a guérie. Et cette femme fut guérie à l'heure même (Matthieu 9:22).

          Il est difficile de dire si Matthieu consciemment ou courir avec le Saint-Esprit communiquer l'importance de la foi. Foi résultant uniquement de d'autres médias est immature. Avec la bonne volonté, on peut croire avec ferveur dans diverses bêtises, comme. L'essence du concept (par exemple dans Satan). Est-ce que Jésus voulait? Certainement pas. Jésus a autorisé ses actions elles-mêmes, a donné le fondement de la foi. Vous devez croire raisonnablement.

          Dans la péricope Guérison de deux aveugles (Matthieu 9:27–31) est passé des informations importantes: Qu'il vous soit fait selon votre foi (Matthieu 9,29). Vous pouvez lire que le résultat est une fonction du miracle de la foi. Qu'est-ce que cette guérison par la foi. Il peut paraître étrange, mais vrai. Toute la puissance de la guérison est noyée dans l'homme. Par la foi et de la grâce de Dieu, il est libéré et activé. L'homme assoupi immenses dépôts de biens et de possibilités. Dieu avec la création de la vie, apporte chaque survie de l'effet et d'équiper les différentes possibilités. Si un enfant est né pauvre, il est le résultat de la compilation de vies humaines et les événements humains. Dieu, dans de tels cas, "souffrent" avec leurs parents. Cette «l'impuissance de Dieu» découle du principe qui a été décrit par la création du monde. Chaque homme est jeté dans l'espace des événements réels. Vie et destin de l'individu sont d'importants événements sociaux. L'un de l'autre dépend. En fin de compte, tout dépend de l'homme lui-même. Cette personne peut influencer Dieu par des moyens tels que la prière. Peut-être, Dieu attend de l'homme des actes de supplication: Demandez, et l'on vous donnera,... (Matthieu 7:7). S'il vous plaît ne pas soupçonner Dieu de la mesquinerie et d'exprimer l'opinion qu'il peut vous deviner ce que vous avez besoin de l'homme. Voilà ce pas. Comme déjà mentionné, l'existence du monde pour des événements extraordinaires besoin d'une bonne (animation fonctionnelle). Générateur bon est Dieu lui-même, mais à l'initiative de l'homme. Sans ce Dieu fonctionnel, il est «impuissant».

          Les pharisiens voulaient voir en Jésus Satan. Jésus leur montre leur inconséquence. Comment un «Satan» peut-il chasser Satan: C'est par le prince des démons qu'il chasse les démons (Matthieu 9:34).

          Jésus est allé sur de plus en plus grandes foules. Il est temps que Jésus avait aides. Alors, que fait le Père pour le Fils, maintenant Fils donne un cadeau à ses disciples: il leur donna le pouvoir de chasser les esprits impurs, et de guérir toute maladie et toute infirmité (Mt 10:1). Les douze premiers envoyés à d'autres communautés juives. Il leur interdit: N'allez pas vers les païens, et n'entrez pas dans les villes des Samaritains (Matthieu 10:5). Il savait qu'il était pas encore temps d'évangéliser les païens. Cela fera son envoyé spécial Paul de Tarse. Il est intéressant que leur interdit d'évangéliser les Samaritains. Peut-être un trop grand nombre de leur divisés et ne voulait pas faire des histoires. Par exemple. Les Samaritains et sadducéens ne croyait pas en la résurrection.

          L’autorisation que Jésus a donné les apôtres étaient énormes: Guérissez les malades, ressuscitez les morts, purifiez les lépreux, chassez les démons (Matthieu 10:8). Il a dit encore phrase très importante: Vous avez reçu gratuitement, donnez gratuitement (ibid). Qui est venu en déjà en Jésus-Christ, il est en mesure d'apprécier ces mots. Jésus rappelle, que l'homme reçu de Dieu le tout gratuitement. Oui, une personne peut avoir grand mérite aux yeux de Dieu par la vie droite, mais il utilise librement avec les dons reçus. Laissez le bon (de bonne fonctionnelle) fait du bien, laissez-le se propage dans le monde entier. Que le peuple soit attentif à l'autre, ils ont besoin les uns des autres.

          Jésus définit l'ordre du jour pour l'activité apostolique et il souligne clairement: pas d'or, ni argent, ni monnaie, dans vos ceintures. Ne prenez ni or, ni argent, ni monnaie, dans vos ceintures (Matthieu 10,9). Les paroles de Jésus signifient pas grand chose aujourd'hui. Ce qui importe est sûr. La prêtrise devrait être le service désintéressé, pas un emploi à temps. Malheureusement, Paul de Tarse décrit l'apostolat comme une profession, mais il a agi différemment. Dans le neuvième chapitre de la Première Lettre aux Corinthiens, il écrit clairement que le ministère sacerdotal est un métier comme un autre: De même aussi, le Seigneur a ordonné à ceux qui annoncent l'Évangile de vivre de l'Évangile (1 Co 9:14).

          Et il arriva, comme il est arrivé. Sacerdoce est aujourd'hui un métier comme un autre. Selon moi, il ya un malentendu et distorsion totale indications de Jésus.

          L'activité apostolique est difficile. Charge la simplicité de la vie, l'humilité (décrit dans les palais des évêques). Ne permet pas la recherche de confort et de meilleures conditions de vie. Mouvement monastique sur la base de ces règles sera né (religieux). Il prendra les paroles de Jésus littéralement. Comme l'histoire l'a montré, couvents souvent contribué à la rescousse de l'Eglise (Franciscains), la papauté (Cluny). Les apôtres ont été exposés à divers dangers, parce que Jésus a préconisé: Voici, je vous envoie comme des brebis au milieu des loups. Soyez donc prudents comme les serpents, et simples comme les colombes (Matthieu 10:16).

          Jésus est pas tout le monde accepté comme étudiant. Comme mis en garde: Mettez-vous en garde contre les hommes; car ils vous livreront aux tribunaux, et ils vous battront de verges dans leurs synagogues (Matthieu 10:17). Il est important que ceux qui ont vraiment faire quelque chose de bien, avec toute la passion et la bonne volonté, ils peuvent compter sur le soutien de Dieu (Esprit du Père ou l'Esprit Saint). Il est nécessaire de vouloir. Il vous donne une grande puissance. Pourquoi? Parce que cela est accompagné par le même Dieu. Dons et grâces de Dieu sont vus dans les activités des apôtres.

          Jésus avertit que les apôtres seront un signe de contradiction:  Vous serez haïs de tous, à cause de mon nom; mais celui qui persévérera jusqu'à la fin sera sauvé (Matthieu 10:22).

          Est-il juste de condamner :Le disciple n'est pas plus que le maître, ni le serviteur plus que son seigneur (Matthieu 10:24). Si cela était vrai, il n'y aurait pas de progrès. Oui, il est juste que à un certain stade, quand il prend la science. Un très bon exemple est Aristote, élève de Platon. Respecter le maître de la science complètement conçue différemment de la réalité. Il a créé les fondations qui sont en vigueur à ce jour. Il arrive que l'enseignant est à vie. Il est pas bon, il reste pendant une longue étudiant à temps d'un enseignant. Vous devez jamais grandir et avoir leur propre vision sur la réalité.


Tłumaczenie

          Perykopa Sprawa postów (Mt 9,14–17; Mk 2,18–22; Łk 5,33–39) występuje w trzech ewangeliach. Trudno powiedzieć kto jest jej pierwszym autorem. Widać próby redakcyjne połączenia dwóch zagadnień do przekazania, że obecność Jezusa jest świętem. Post należy zachować na okresy późniejsze, gdy Jezusa nie będzie (antycypacja Jezusa po Jego śmierci). Druga część jest bardzo ciekawa. Można odczytać, że nowa Ewangelia wymaga nowego podejścia. W pewnym sensie sprzeciwia się to słowom mówiącym, że Jezus przyszedł jedynie wypełnić Stary Testament, a nie znieść starego Prawa: Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić ...(Mt 5,17). Jezus był radykalny w głoszeniu nowego oglądu wiary. Jedynie przez swoją kulturę osobistą używał łagodnych słów dotyczących Starego Testamentu. W omawianej perykopie: Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania, gdyż łata obrywa ubranie, i gorsze robi się przedarcie. Nie wlewa się też młodego wina do starych bukłaków. W przeciwnym razie bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki się psują. Raczej młode wino wlewa się do nowych bukłaków, a tak jedno i drugie się zachowuje (Mt 9,16–17) Jezus przekazał jednoznacznie swój pogląd. Nie wszyscy dostrzegają w tej perykopie sygnał, że trzeba będzie zrewidować dotychczasowy ogląd wiary judaistoczno-chrześcijański. Aby zrozumieć Boga trzeba zacząć wszystko od nowa. Za czasów Jezusa nie było to możliwe. Świat musiał rozwinąć nowe narzędzia poznawcze, jak np. fenomenologię. Prawda jest ciągle w ukryciu.

          Mateusz realizuje swój plan redakcyjny. Nie tylko pokazał, że Jezus może odpuszczać grzechy, ale wręcz przywoływać do życia. W perykopie Córka Jaira i kobieta cierpiąca na krwotok pokazana jest scena przywrócenia do życia córki zwierzchnika synagogi. Jak mówi sam Jezus: dziewczynka nie umarła (Mt 9,24), ale z pewnością była w letargu, który mógłby zakończyć się śmiercią. W tej perykopie pokazana jest kobieta cierpiąca, która wierząc w moc Jezusa dotknęła się Jego frędzla. Jezus od razu zauważył ten fakt i pochwalił kobietę: Ufaj, córko; twoja wiara cię ocaliła. I od tej chwili kobieta była zdrowa (Mt 9,22).

          Trudno powiedzieć czy Mateusz świadomie, czy prowadzony Duchem Świętym przekazuje jak ważna jest wiara. Wiara wynikająca jedynie z przekazu innych jest niedojrzała.  Z dobrej woli można wierzyć żarliwie w różne bzdury, jak np. w istoty konceptualne (np. w szatana). Czy tego chciał Jezus? Z pewnością nie. Jezus swoimi czynami autoryzował siebie, podawał fundament wiary. Wierzyć trzeba rozumnie.

          W perykopie Uzdrowienie dwóch niewidomych  (Mt 9,27–31) przekazana jest ważna informacja: Według wiary waszej niech wam się stanie (Mt 9,29). Można odczytać, że wynik cudu jest funkcją wiary. Jaka wiara takie uzdrowienie. Brzmi to dziwnie, ale jest prawdziwe. Cała moc uzdrowieńcza jest osadzona w samym człowieku. Poprzez wiarę oraz łaskę Boga zostaje ona wyzwolona i uaktywniona. W człowieku drzemią niezmierne pokłady dobra i możliwości. Bóg wraz z powołaniem do życia, obdarowuje każdego mocą przeżycia i wyposaża w różne możliwości. Jeżeli rodzi się dziecko słabe jest to wynikiem kompilacji ludzkich losów i ludzkich zdarzeń. Bóg w takich przypadkach „cierpi” razem z rodzicami.  Ta „niemoc Boga” wynika z zasady jaka została nakreślona przy stworzeniu świata. Każdy człowiek rzucany jest w przestrzeń rzeczywistych zdarzeń. Na życie i los jednostki mają znaczenie zdarzenia społeczne. Jedno od drugiego zależy. W końcu wszystko zależy od samego człowieka. To człowiek może wpływać na Boga za pomocą środków takich jak modlitwa. Być może, sam Bóg oczekuje od człowieka aktów błagalnych: Proście, a będzie wam dane (Mt 7,7). Proszę nie podejrzewać Boga  o małostkowość oraz wyrażać opinię, że może sam się domyślać czego potrzeba człowiekowi. Nie o to chodzi.  Jak już wspominałem, do istnienia świata, do zdarzeń nadzwyczajnych jest potrzebne dobro (funkcjonał ożywiający). Generatorem dobra jest sam Bóg, ale z inicjatywy człowieka. Bez tego funkcjonału Bóg jest „bezradny”.

          Faryzeusze chcieli widzieć w Jezusie szatana. Jezus wykazuje im ich nielogiczność. Jak może „szatan” wyrzucać szatana: Wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy (Mt 9,34).

          Za Jezusem ciągnęły się coraz większe tłumy. Nadszedł czas, aby Jezus miał pomocników. To co uczynił Ojciec dla Syna, teraz Syn przekazuje w darze swoim uczniom: udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości (Mt 10,1). Pierwszych dwunastu posłał do innych środowisk żydowskich. Zabronił im: Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego (Mt 10,5). Wiedział, że nie nadszedł jeszcze czas ewangelizowania pogan. To uczyni Jego specjalny wysłannik Paweł z Tarsu. Ciekawe, że zabronił im ewangelizować Samarytan. Być może zbyt wiele ich dzieliło i nie chciał awantur. Np. Samarytanie i saduceusze nie wierzyli w zmartwychwstanie.

          Plenipotencje jakie udzielił Jezus apostołom były ogromne: Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! (Mt 10,8). Dopowiedział jeszcze bardzo ważne zdanie: Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! (tamże). Kto wczuł się w Jezusa Chrystusa ten potrafi docenić walory tych słów. Jezus przypomina, że człowiek otrzymał od Boga wszystko za darmo. Owszem, człowiek może mieć ogromne zasługi w oczach Boga przez właściwe życie, ale  korzysta darmowo z  otrzymanych darów. Niech dobro (funkcjonał dobra) czyni dobro, niech się rozchodzi po świecie. Niech ludzie będą dla siebie usłużni, wzajemnie potrzebni.

          Jezus wyznacza program działalności apostolskiej i w niej wyraźnie zaznacza: Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów.  Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski! (Mt 10,9). Słowa Jezusa dziś niewiele znaczą. Liczy się kasa. Kapłaństwo powinno być służbą ofiarną, a nie etatem. Niestety Paweł z Tarsu określił apostolstwo jako zawód, choć sam postępował inaczej.  W rozdziale dziewiątym w Pierwszym Liście do Koryntian wyraźnie pisze, że posługi kapłańskie są zawodem, jak każdy inny: Tak też i Pan postanowił, ażeby z Ewangelii żyli ci, którzy głoszą Ewangelię (1 Kor 9,14).

          I stało się jak się stało. Kapłaństwo jest dzisiaj zawodem jak każdy inny. Według mnie, to totalne nieporozumienie i wypaczenie wskazań Jezusa.  

          Działalność apostolska jest trudna. Nakazuje prostotę życia, skromność (proszę porównać z pałacami biskupów). Nie zezwala na szukanie wygód, lepszych warunków bytowania. Na podstawie tych reguł narodzi się ruch monastyczny (zakonny). On przyjmie słowa Jezusa dosłownie. Jak wykazała historia, zakony niejednokrotnie przyczyniły się do ratowania Kościoła (franciszkanie), papiestwa (w Cluny). Apostołowie narażeni byli na różne niebezpieczeństwa, dlatego Jezus zalecał:  Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie! (Mt 10,16). 

          Jezus nie każdego przyjmował na swojego ucznia. Jak przestrzegał: Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować (Mt 10,17). Ważne jest, że ci, którzy naprawdę czynią coś dobrego, z cała pasją i dobrą wolą, mogą liczyć na wsparcie Boga (Ducha Ojca czyli Ducha Świętego).  Trzeba koniecznie chcieć. To daje ogromną moc. Dlaczego? Bo towarzyszy temu sam Bóg. Dary i łaski Boga są widoczne w działaniach apostołów.

          Jezus uprzedza, że apostołowie będą znakiem sprzeciwu: Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony (Mt 10,22).

          Czy słuszne jest zdanie: Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana (Mt 10,24). Gdyby to była prawda, nie byłoby żadnego postępu. Owszem, słuszne jest to na pewnym etapie, gdy trwa nauka. Bardzo dobrym przykładem był Arystoteles, uczeń Platona. Szanując nauki mistrza całkowicie inaczej pojmował rzeczywistość. Stworzył podstawy filozofii, które obowiązują do dnia dzisiejszego. Bywa tak, że nauczycielem jest się przez całe życie. Nie jest dobrze, gdy pozostaje się przez długi czas uczniem jednego nauczyciela. Trzeba kiedyś dorosnąć i mieć własny ogląd na rzeczywistość.