Enseignement de
l'Eglise catholique (et pas seulement) déclare que l'existence de Satan est un fait révélé par Dieu. L'Evangile personnifie le
mal en les appelant Satan[1]. Cela est sanctionné dogme
de l'église. Le mal
absolu, qui est définitif et
pleinement conscient, a été nommé en
l'évangile de Satan [..] ne sais rien à
propos de la personnalité du mal[2].
Il est à noter que la personnalité
est anonyme et sans leur propre visage, faire fondre en amorphe entité. De
120 r. Commencé à
utiliser l'eau bénite à «chasser
les esprits impurs". La
reconnaissance purement théorique que Satan est une personne réelle, car
il semble presque aussi stérile que le déni de son existence[3]
(Jacek Salij).
De plus en plus de personnes (scientifiques, théologiens) estime,
cependant, que Satan (le diable) ne existe pas et ne peut pas exister. Mal en
tant que telle est de ne pas; Mal est que
le mal n'a pas de cause efficace, car elle est
de ne pas (Rev. Julisław Lukomski)[4].
Plus supposer l'existence d'une idée ou d'un concept du mal moral. Bien et mal
ne sont pas propriétés des mêmes choses, mais sont des créations de l'esprit
(David Hume 1711–1776). Le mal vient de l'homme[5]
(P. Stanislaw Grzybek). Pour beaucoup, Satan est un élément de la mythologie,
les légendes et le folklore. De plus en plus, on croit que les démons sont un
mythe, une des créations purement linguistiques, fabrication,
créations littéraires et psychologiques, psychanalytiques hallucinations[6]
(Vol. Bartnik). Saint Augustine a entendu dans les sermons d'Ambroise, que le
mal est pas quelque chose de matériel, comme manichéens fantasmées, mais il est
seulement le manque de bon[7].
Les forces du bien et du mal, tracasse dans le cœur humain, souvent subi
l'usurpation d'identité, comme des fantômes ou même comme des anges, bons et
mauvais[8].
Propension à mal peut également être monté même dans le génotype humain.
Concile de Latran IV en 1215 sur l'enseignement de l'Église de Satan succinctement: Dieu, dans sa toute-puissance
au début du temps également créé deux ordres d'êtres à partir de rien: spirituelle et corporelle,
qui est-à-dire le monde des anges
et le monde terrestre et le monde humain, qui en quelque sorte il comprend deux mondes, car il se compose de l'esprit et du corps. Le diable et les autres démons
étaient par nature créée par Dieu comme le bien et le mal deviennent de
leur propre gré.
Vatican II à
propos de l'enseignement de Satan
et des démons est assez restreint. Il
enseigne que Jésus-Christ, Dieu nous a
libérés de la puissance de Satan
et du péché, et que l'activité de
l'Eglise conduit à la honte
au diable. Les partisans de l'existence personnelle de Satan, la personnification du mal étaient papes Paul VI et Jean Paul
II[9].
Pape Paul VI
au cours de l'audience générale,
le 15 Novembre 1972 a déclaré: Nous savons que dans la réalité il est
cette créature qui produit une confusion sinistre.
Dans l'Ancien Testament, Satan était un rôle subalterne. Dans le Nouveau Testament a pris le plus de couleur
et de sens. Le sommet
de sa popularité étaient les
jours de Dante Alighieri
(1265–1321). La vision de Satan et l'enfer, décrit
dans la Divine Comédie, est vivante dans
l'esprit des gens aujourd'hui. Les termes sur Satan
peuvent être trouvés même dans les
aphorismes: l'argent gagné – par les démons; sou gagné – béni.
Il ya des concepts
du monde, les définitions, qui ne
dépendent pas de l'existence du
Créateur. Mathématiquement, deux
plus deux est toujours quatre (à moins que le résultat sera
le sujet de blagues). De même, les lois de la
logique sont immuables (par
exemple le principe de contradiction: Le tribunal ne peut pas être à la fois vrai et faux). Dieu ne peut pas changer les normes éthiques car elle révèle que sur la base de leur être. En économie, il exploite une loi immuable de l'offre et de la demande. Les directions de la relativité est instinctivement
palpable etc. Vous pouvez remplacer de nombreux exemples de
lois qui sont tout simplement et vous ne pouvez pas dire que ces droits sont établis Créateur.
De même, l'idée
du mal. Ce concept existe en soi,
est un produit de conception et a toujours existé. Le mal est pas un être, mais la modalité de l'être [10] (Rev. Prof. Vol. Bartnik). En
d'autres termes, le mal ne résulte d'un dysfonctionnement. En d'autres
termes, le mal se pose dysfonctionnement. Il ne vient pas de Dieu mais de l'homme.
Mal est conçu comme le międzypersonalną relation. Pas tellement "est"
comment "devient". Le mal vient du mal (1 Samuel 24:14). Sa dimension
est échelle de distance spirituelle de Dieu, de zéro à l'infini. Les êtres avec
la libre volonté peuvent les atteindre. Dieu est un exemple de bonne parfait et
infini. L'idée du mal, en un mot, il est tout ce qui est à l'opposé du bien[11].
Le mal est tout ce qui détruit et brise sa propre personne, puis qui va contre
l'autre personne. Ceux-ci comprennent les mauvaises actions, les mauvaises
pensées, mais manquent de bonnes actions. Dieu a donné la capacité d'analyser
ce qui est bon et ce qui est mauvais. Il a également donné un choix. Dans une
relation: un homme - un homme est né le mal de la liberté, de la faiblesse, de
l'ignorance, l'erreur et la perversité personne. Dieu permet le mal, parce
qu'elle respecte la dignité et la liberté de l'homme. Ks. Wlodzimierz Sedlak a
écrit que le mal est le cas, mais pas la nature[12].
Théologien suisse Hans Küng catholique déjà dans la prochaine édition de la
traduction de son best-seller croyance théologique offre: Non, nous ne avons
aujourd'hui notions mythologiques prises de Satan et sa légion de démons.
Professeur de théologie catholique Herbert Haag pas considéré comme Satan
personnelle. Cardinal Joseph Ratzinger écrit: Professeur Haag dit au revoir
au diable non pas comme exégète, non pas comme un professeur d'Écriture sainte,
mais comme un homme de "temps modernes" que l'existence de Satan
trouve dans l'impossibilité de soutenir.
Filozoteizmu la vue que les anges ne sont que des chiffres wykreowanymi à l'esprit, automatiquement priver origine angélique de Satan. Peut-être
les démons (Satan) sont les âmes déchues des
hommes qui entrent dans l'image
de Satan. Satanas grec applique également aux personnes qui sont opposés à Dieu. Jésus se tourna vers Peter
et dit: Arrière de moi,
Satan! (Mc 8,33;
Mt 16:23). Cette
phrase est très instructif. Si
nous supposons l'existence d'un
véritable Satan comme un esprit
impur, Jésus comparant Peter
lui ontologique fait
une erreur. Hors Son erreur,
il faut reconnaître que Jésus a utilisé
le mot "Satan" métaphoriquement.
D'autres mots sont
également instructive. Jésus
explique pourquoi Pierre est un
obstacle pour lui: parce que
vous n'êtes pas sur le
chemin de Dieu, mais sur le plan
humain (Matthieu 16:23).
Penser humainement exclure étant Satan.
Aujourd'hui, de plus en plus théologiens dit que «la chute des
anges" est un pur mythe
sans fondement dans la réalité (E. Drewermann, F. Schupp, H. Küng, H. Vorgrimler,
L. Robberechts, J.
Vermeylen).
Dans les siècles
de lumière, dix-septième et dix-huitième siècles., Il y avait des doutes. Ils peuvent être lus dans les œuvres de Balthasar Bekker (1634–1698) vendredi
Bezauberte Die Welt (Le monde Enchanted) et Christian Thomasius (1655–1728). Les deux auteurs "sur la base de la raison" de rejeter l'influence des mauvais esprits.
Au XIXe siècle, Schleiermacher était d'avis que l'idée de
l'enfer est si loin «insoutenable»
que vous ne devriez pas "convaincre quiconque." En outre,
les Théologie Evangélique des vues similaires ont été déjà depuis longtemps répandue
(Ritschl, Schlatter, Gloege). Rudolf Bultmann
parle de l'impossibilité de concilier
"les lumières électriques, les radios, de nombreuses mesures» avec le monde "les
fantômes et les miracles du Nouveau Testament."
Dans les Évangiles, Satan est présenté comme un être
réel par la foi contemporaine.
Jésus lui-même utilise à plusieurs reprises les figures de style
(Satan), car il est
plus prononcée (concise) que
les parties parlent de tentation
découlant de l'attractivité du mal. Le problème ne
réside pas Satan, mais le péché.
Jésus a guéri une femme qui pendant 18 ans
a été courbée et ne pouvait pas redresser au maximum. La femme a dit: Femme, tu es délivrée de ton infirmité (Luc 13:12).
L'attitude d'inclinaison des femmes peut diagnostiquer musculaire ou une paralysie du nerf[13].
Alors Jésus a utilisé un autre terme: Et cette
fille d'Abraham, et que Satan dix-huit années retenus captifs ... (Luc 13:16).
Il est évident ici que le mot Satan est
utilisé comme un mal pour cause
de maladie.
Ce soir on
lui amena beaucoup possédé
par des démons. Il chassa les mauvais esprits parole et guérit tous les malades (Matthieu 8.16). Certains considèrent ces mots que la confirmation de l'existence de mauvais esprits. Le texte ci explique, cependant: il pourrait être accomplie
la parole du prophète Isaïe: Il a pris nos infirmités et a porté nos maladies
(Matthieu 08:17; Isaïe 53,4). Les
mauvais esprits, la possession démoniaque est une faiblesse humaine
et la maladie. Savoir où il
est fait référence aux esprits impurs, il est dit être simultanément
maladies: Et il appela ses douze disciples
et leur donna pouvoir sur les esprits impurs, de les chasser et
de guérir toute maladie et toute infirmité (Mt 10,1).
La même chose se quand Jésus chassant les
"mauvais esprits" des deux
possédés. Leur maladie
mentale répercutée sur le
troupeau, qui se jeta dans une
frénésie dans les vagues (Mt
8,28-32); Ensuite, ils ont été amenés à lui un possédé, qui était aveugle
et muet. Le guérit ...
(Mt 12,22).
Simon, Simon, voici, Satan a demandé
de vous cribler comme le froment;
mais je l'ai prié
pour toi, afin que ta foi ne
défaille pas (Lc 22,31). Si il y avait
un Satan, Jésus ne pouvait
lui enlever de la
Simon un bon de souscription. Il pria seulement de
garder la foi et de ne pas
succomber à la tentation.
Maintenant est le jugement de ce monde. Maintenant, le prince de ce monde sera jeté dehors (Jn
12,31). Lire littéralement
ces mots, Satan a depuis longtemps
ne devrait pas être.
Dans l'Evangile
de Matthieu est le contraire.
D'abord parler de la maladie: Seigneur, aie pitié de mon fils!
Il est épileptique
et souffre beaucoup (Matthieu
17:15), alors: Jésus le menaça,
et le mauvais esprit le quittait
(Matthieu 17:18). Il y avait une identification claire de la maladie (épilepsie) avec un mauvais esprit. Selon filozoteizmu ils
font l'erreur de ceux qui personnifient la maladie comme des démons[14].
Jésus, dans
la parabole de l'ivraie dans
le champ (Mt 13,24-30)
a donné un tout autre leçon. Satan ne pas
utiliser, mais parle d'un homme
hostile qui sema
de l'ivraie. Il a souligné la même
source du mal - est-il un homme, et non
Satan. Un peu plus loin, dans le texte sur hostile humaine plus lui
appelé le diable: l'ennemi qui l'a semée est
le diable (Matthieu 13,39).
Une comparaison similaire de l'homme
à Satan, Jésus a utilisé, en
disant à Pierre, et dit à Pierre:
«Passe derrière moi, Satan"! (Matthieu
16:23). Vous pouvez vous référer l'impression que Satan est ici que figure littéraire.
Dans la deuxième lettre aux Corinthiens, Paul écrit, de peur
que Satan nous dont les machinations sont bien connus de nous (2 Corinthiens 2:11)
a séduit. Dans une note au mot Satan est l'explication de
cette figure littéraire: Par manque de
charité envers les coupables.
Si vous êtes en utilisant les expressions:
Satan est pas seul "me" notion de persona deformate[15],
elle est dirigée vers l'homme, et
entité non existante séparément.
N.A. Berdiaev (1874-1948) a rejeté la doctrine de l'enfer éternel, mais il a accepté l'idée de apokatastazy (renouvellement
finale et finale de toute la création)[16].
Il pensait que le christianisme comme
une religion d'amour, de liberté et de
créativité. À son avis, l'époque
du schisme du christianisme touche à sa fin. Il croyait que la réconciliation doit commencer par
les fidèles eux-mêmes.
Si le principal coupable de nos péchés était seulement un Satan, il serait difficile de comprendre Dieu, qui ne lui est
pas privé de sa puissance.
De sa miséricorde, une interdiction serait
faire beaucoup de bien en enlevant
une si grande masse de l'humanité. Pour Dieu,
qui permet à Satan d'agir,
vous auriez une réclamation et allégations qui interagit dans certains jeux et
casse-cou combinaisons perfides. Quoi d'autre est
la tentation découlant de l'attractivité du mal. Voici
l'homme lui-même, ayant la volonté libre,
doit décider.
Retrait de la «Satan» de l'existence réelle peut provoquer un choc chez les lecteurs. Les concepts d'anges et
Satan sont encodées dans l'esprit des hommes très beaucoup par des messages de mille ans dupliqués.
Satan ne existe pas une entité autonome, mais il ya une mauvaise émotion (fonctionnelle). Non fonctionnel est l'essence même de la vie humaine, mais
dynamique. Le mal est intégralement
liée à la désinvolture de
l'existence. Tout a une dimension finie comporte des lacunes et des imperfections. L'attractivité du mal est un potentiel (est en puissance; adiaphora). Quand sa volonté, il
génère une mauvaise énergie (fonctionnelle)
qui sort et fait des
dégâts. Fonctionnelle a le
pouvoir d'influence. Peut-être est pourquoi il est dit que le mal règne sur le monde.
Notez les versets de l'Ecriture, par exemple: Il était impossible d'éviter
les scandales futures;. mais malheur à
celui par qui ils arrivent (Matthieu
18,8; Lc 17,1);
Ne croyez pas que je sois
venu apporter la paix sur la terre.
Je ne viens pas pour apporter la paix,
mais l'épée (Matthieu 10:34). Vous devez comprendre l'économie du plan de Dieu. Satan était pas et il n'y a pas de place.
[1] La
question de l'usurpation d'identité est un grand mystère de la foi, comme la personnification du Dieu unique
en trois personnes - Père, Fils et Saint-Esprit. - [Dans] Ibid,
p 229.
[5] Michael Heller, Michael Drożdż, le début du Monde
- la Bible et la science, Ed. Biblos, Tarnow
1998, p. 45.
[7] Michael Heller, Michael Drożdż, le début du Monde
- la Bible et la science, Ed. Biblos, Tarnów
1998, p. 108. Cf
. Ambrose, Hexameron,
2,8,30.
[8] Mot de
passe: Angel [dans] l'Encyclopédie Catholique, Volume I,
éd. TN KUL,
Lublin en 1985, col. 606.
[13] Charles Herman Schelkle, théologie du Nouveau Testament, la Création, ed. WAM,
Cracovie, 1984, p. 43.
[16] Berdiaev M, O destin
de l'homme. Aperçu de l'éthique
paradoxale, trans. H. Paprocki, Kety
2006, p. 280.
Tłumaczenie
Tłumaczenie
3.13. Szatan
Nauka Kościoła katolickiego (i nie tylko) głosi, że istnienie szatana
jest faktem objawionym przez Boga. Ewangelia personifikuje zło nazywając je
szatanem[1].
Usankcjonowane jest to kościelnym dogmatem. Absolutne zło, czyli definitywne
i w pełni świadome, zostało nazwane w Ewangelii szatanem [..] nic nie wiemy na
temat osobowości zła [2].
Warto zaznaczyć, że osobowość ta jest anonimowa i bez własnego oblicza,
rozpływająca się w bezpostaciowy byt. Od 120 r. zaczęto używać wody święconej do
„wypędzania duchów” nieczystych. Czysto teoretyczne uznanie, że szatan jest
kimś realnym, wydaje się bowiem niemal tak samo jałowe, jak zaprzeczanie jego
istnienia [3] (Jacek
Salij).
Coraz więcej ludzi (uczonych, teologów) uważa
jednak, że szatan (diabeł) nie istnieje i istnieć nie może.
Zło jako takie nie jest bytem; Zło jako zło nie ma przyczyny sprawczej, bo
nie jest bytem (ks. Julisław Łukomski)[4]. Bardziej przyjmują istnienie pewnej
idei czy koncepcji zła moralnego. Dobro
i zło nie są właściwościami samej rzeczy, ale są tworami umysłu (Dawid
Hume 1711–1776). Zło pochodzi od człowieka [5]
(ks. Stanisław Grzybek). Dla wielu szatan
jest elementem mitologii, legend i folkloru. Coraz szerzej uważa się, że
demony to mity, twory czysto językowe, fabulacje, kreacje literackie i
psychologiczne, zwidy psychoanalityczne [6]
(Cz. Bartnik). Św. Augustyn usłyszał w kazaniach Ambrożego, że zło nie jest
czymś materialnym, jak fantazjowali manichejczycy, ale jest tylko brakiem dobra
[7].
Siły dobra i zła, nurtujące w sercu ludzkim, ulegały często personifikacji,
jako duchy lub wręcz jako aniołowie dobrzy i źli [8].
Skłonność do zła może być też wmontowana nawet w ludzki genotyp.
Sobór Laterański IV w 1215 roku naukę Kościoła na temat szatana zwięźle
ujął: Bóg w swej wszechmocy na początku czasu jednakowo stworzył oba
porządki bytów z niczego: duchowe i cielesne, to znaczy świat aniołów i świat
ziemski, a następnie świat ludzki, który w jakiś sposób obejmuje oba światy,
ponieważ składa się z ducha i ciała. Diabeł zaś i inne złe duchy zostały z
natury swej przez Boga stworzone jako dobre, a stały się złymi z własnej woli.
Nauka Soboru Watykańskiego II o szatanie i demonach jest
dość powściągliwa. Uczy, że w Jezusie Chrystusie Bóg wyrwał nas z mocy
szatana i grzechu, oraz że działalność Kościoła prowadzi do zawstydzenia
diabła. Zwolennikami
osobowego istnienia szatana, personifikacji zła byli papieże: Paweł VI i
Jan Paweł II [9]. Papież Paweł VI
podczas generalnej audiencji w dniu 15 listopada 1972 roku wyjaśnił: Wiemy,
że w rzeczywistości istnieje ta istota, która wywołuje to ponure zamieszanie.
W Starym Testamencie szatan miał rolę podrzędną. W Nowym
Testamencie nabrał większego kolorytu i znaczenia. Szczytem jego
popularności były czasy Dantego
Alighieri (1265–1321). Wizja szatana i piekła, nakreślona
w Boskiej Komedii, żyje w umysłach ludzi do dnia dzisiejszego.
Określenia dotyczące szatana można spotkać nawet w aforyzmach: Pieniądz
wygrany – przez szatany dany; grosz zarobiony – błogosławiony.
Istnieją na świecie pojęcia, definicje, które nie są zależne od
istnienia Stwórcy. Matematycznie dwa dodać dwa jest zawsze cztery (chyba, że
wynik będzie przedmiotem żartów). Podobnie prawa logiki są niezmienne (np.
zasada sprzeczności: sąd nie może być zarazem prawdziwy i fałszywy). Bóg nie może zmieniać norm
etycznych, bo je tylko odsłania na podstawie swej Istoty. W ekonomii
funkcjonuje niezmienne prawo popytu i podaży. Względność kierunków jest
instynktownie wyczuwalna itd. Można wymieniać wiele przykładów praw, które po
prostu są i nie można mówić, że prawa te ustanowił Stwórca.
Podobnie jest z ideą zła. Pojęcie to istnieje samo z siebie, jest
wytworem konceptualnym i istniało zawsze. Zło nie jest bytem, lecz
modalnością bytu [10] (ks. prof. Cz. Bartnik).
Inaczej mówiąc, zło powstaje na skutek złego działania. Nie pochodzi od
Boga, lecz od człowieka. Zło pojmuje się jako relację międzypersonalną. Nie
tyle „jest”, ile „staje się”. Od złych
zło pochodzi (1 Sm 24,14). Jego
wymiarem jest skala odległości duchowej od Boga, od zera do nieskończoności.
Istoty posiadające wolną wolę mogą po nie sięgać. Bóg jest przykładem Dobra
doskonałego i nieskończonego. Idea zła, najkrócej mówiąc, to to wszystko, co
jest przeciwne dobru. Złem jest wszystko, co niweczy i rozbija osobę własną,
a następnie co godzi w drugą osobę [11]. Do nich zaliczają się złe
uczynki, złe myśli, ale i brak dobrych uczynków. Bóg dał możliwość
analizowania, co jest dobre, a co złe. Dał też możliwość wyboru. W relacji:
człowiek – człowiek zło rodzi się z wolności, słabości, niewiedzy, błędu i
przewrotności osoby. Bóg dopuszcza zło,
bo szanuje godność i wolność człowieka.
Ks. Włodzimierz Sedlak pisał, że zło jest przypadkiem, ale nie naturą
[12]. Szwajcarski teolog,
duchowny katolicki Hans Küng w kolejnym już wydaniu tłumaczenia swojego teologicznego
bestsellera Credo zapewnia: Nie, nie
musimy dziś przyjmować mitologicznych wyobrażeń szatana i legionu jego diabłów. Katolicki profesor teologii Herbert Haag
również nie uznaje osobowego szatana. Kardynał Joseph Ratzinger pisze: Profesor
Haag żegna się z diabłem nie jako egzegeta, nie jako wykładowca Pisma Świętego,
lecz jako człowiek „dzisiejszych czasów”, który istnienie szatana uważa za
niemożliwe do podtrzymania.
Pogląd filozoteizmu, że anioły są jedynie figurami wykreowanymi w
umyśle, automatycznie pozbawia szatana pochodzenia anielskiego. Być
może demony (szatan) są to upadłe dusze ludzkie, które wpisują się w obraz
szatana. Satanas po grecku odnosi się również do ludzi, którzy
przeciwstawiają się Bogu. Jezus zwrócił się do Piotra słowami: Zejdź Mi z
oczu, szatanie! (Mk 8,33; Mt 16,23). Zdanie to jest bardzo pouczające.
Gdyby przyjąć istnienie realne szatana jako ducha nieczystego, to Jezus
przyrównując Piotra do niego popełniłby błąd ontologiczny. Wykluczając Jego
pomyłkę należy uznać, że Jezus użył wyrazu „szatanie” metaforycznie. Dalsze
słowa są również pouczające. Jezus tłumaczy, dlaczego Piotr jest dla Niego
zawadą: bo myślisz nie na sposób Boży, lecz na ludzki
(Mt 16,23). Myślenie po ludzku wyklucza bycie szatanem.
Dziś
coraz więcej teologów mówi, że „upadek aniołów” to czysty mit bez żadnych
podstaw w rzeczywistości (E. Drewermann, F. Schupp, H. Küng, H. Vorgrimler,
L. Robberechts, J. Vermeylen).
W wiekach oświecenia, XVII i XVIII w.,
pojawiły się wątpliwości. Można je odczytać w pracach Balthasara Bekkera
(1634–1698) pt. Die bezauberte Welt (Zaczarowany świat) i Christiana Thomasiusa
(1655–1728). Obaj autorzy „na podstawie rozumu” odrzucali wpływ złych duchów.
W
XIX wieku Schleiermacher był zdania, że wyobrażenie diabła jest tak dalece
„niemożliwe do utrzymania”, iż nie powinno się tego „nikomu wmawiać”. Zresztą w
teologii ewangelickiej podobne poglądy były już od dawna rozprzestrzenione
(Ritschl, Schlatter, Gloege). Rudolf Bultmann mówi o niemożliwości pogodzenia
„światła elektrycznego, radia, licznych środków” ze światem „duchów i cudów
Nowego Testamentu”.
W
Ewangeliach szatan przedstawiany jest jako realny byt według ówczesnej wiary.
Sam Jezus wielokrotnie używa tej figury stylistycznej (szatana), bo jest ona
bardziej wyrazista (zwięzła), niż zamienne mówienie o pokusie wynikającej z atrakcyjności zła. Problemem nie jest
szatan, ale grzech.
Jezus uzdrowił kobietę, która od 18 lat była pochylona i w żaden sposób
nie mogła się wyprostować. Do kobiety powiedział: Niewiasto, jesteś wolna od
swojej niemocy (Łk 13,12). Pochylenie postawy kobiety można
zdiagnozować porażeniem mięśni lub nerwów[13].
Potem Jezus użył innego określenia: A tej córki Abrahama, którą szatan
osiemnaście lat trzymał na uwięzi... (Łk 13,16). Widać tu wyraźnie, że
słowo szatan zostało użyte jako zło wynikające z choroby.
Z nastaniem wieczora
przyprowadzono Mu wielu opętanych. On słowem wypędził złe duchy i
wszystkich chorych uzdrowił (Mt 8,16). Niektórzy uznają te słowa za
potwierdzenie istnienia złych duchów. Dalszy tekst wyjaśnia jednak: Tak oto
spełniło się słowo proroka Izajasza: On wziął na siebie nasze słabości
i nosił nasze choroby (Mt 8,17; Iz 53,4). Złe duchy, opętania to ludzkie słabości i
choroby. Przeważnie tam, gdzie mowa jest o duchach nieczystych, tam mówi
się równocześnie o chorobach: Wtedy
przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami
nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie
słabości (Mt 10,1).
Podobnie zdarzyło się, gdy Jezus wyrzucał „złe duchy” z dwóch opętanych.
Ich choroba psychiczna przeszła na trzodę, która w szale rzuciła się w fale (Mt
8,28–32); Wówczas przyprowadzono Mu opętanego, który był
niewidomy i niemy. Uzdrowił go,... (Mt 12,22).
Szymonie, Szymonie,
oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę; ale Ja prosiłem za
tobą, żeby nie ustała twoja wiara (Łk
22,31). Gdyby istniał szatan, Jezus mógłby go odsunąć od Szymona jednym
nakazem. Modlił się jedynie o dotrzymanie wiary i żeby nie ulegali pokusie.
Teraz odbywa się sąd
nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony (J 12,31). Odczytując literalnie te słowa, szatana
już dawno nie powinno być.
W
Ewangelii Mateusza jest odwrotnie. Najpierw mówi się o chorobie: Panie, zlituj się nad moim synem! Jest epileptykiem
i bardzo cierpi (Mt 17,15), a następnie:
Jezus rozkazał mu surowo, i zły duch opuścił go (Mt 17,18). Widać tu wyraźną identyfikację
choroby (epilepsji) ze złym duchem. Zdaniem filozoteizmu popełniają błąd ci, którzy
personifikują choroby jako demony [14].
Jezus w przypowieści o chwaście (Mt 13,24–30) dał zgoła odmienną lekcję.
Nie posługuje się szatanem, lecz mówi o nieprzyjaznym człowieku, który zasiał
chwasty. Wskazał tym samym źródło zła – jest nim człowiek, a nie szatan. Nieco
dalej, w tekście dotyczącym nieprzyjaznego
człowieka nazywa się już go diabłem: Nieprzyjacielem,
który posiał chwast, jest diabeł (Mt 13,39). Podobnego porównania człowieka do
szatana użył Jezus, mówiąc do Piotra: i rzekł do Piotra: «Zejdź Mi z oczu, szatanie»! (Mt 16,23). Można odnieś
wrażenie, że szatan jest tu jedynie figurą literacką.
W
Drugim Liście do Koryntian Paweł pisze: ażeby nie uwiódł nas szatan, którego knowania dobrze są nam znane (2 Kor 2,11). W przypisie do słowa szatan
jest wyjaśnienie tej figury literackiej: Przez
brak miłosierdzia względem winnego.
Jeżeli używa się określeń: szatan to osamotnione „ja”, persona
deformata [15], to
pojęcie to jest skierowane na człowieka, a nie na byt osobno istniejący.
N.
A. Bierdiajew (1874–1948) odrzucał naukę o wieczności piekła, przyjmował
natomiast ideę apokatastazy (końcowa i ostateczna odnowa całego stworzenia)[16].
Chrześcijaństwo uważał za religię miłości, wolności i twórczego działania. Jego
zdaniem epoka rozłamu chrześcijaństwa zbliża się ku końcowi. Uważał, że
pojednanie powinno zacząć się od samych wiernych.
Gdyby głównym winowajcą naszych grzechów był tylko szatan, to trudno
byłoby zrozumieć Boga, że nie pozbawił go mocy działania. Ze swego
Miłosierdzia, jednym zakazem uczyniłby wielkie dobro zdejmując tak wielki
ciężar z ludzkości. Do Boga, który pozwala szatanowi na działanie, można byłoby
mieć pretensje i zarzuty, że współdziała w jakiejś perfidnej grze i karkołomnej
kombinacji. Czym innym jest pokusa wynikająca z atrakcyjności zła. Tu sam
człowiek, mając wolną wolę, musi podejmować decyzję.
Usunięcie „szatana” z realnego istnienia może wzbudzić u czytelników
szok. Pojęcia aniołów i szatana są zakodowane w umysłach ludzkich bardzo mocno
przez tysiącletnie powielane przekazy.
Szatan jako samodzielny byt nie istnieje, ale istnieje zła emocja
(funkcjonał). Funkcjonał
nie jest istotą bytową, lecz dynamiczną. Zło jest integralnie związany z
przygodnością istnienia. Wszystko co ma wymiar skończony posiada jakieś braki i
niedoskonałości. Atrakcyjność zła ma charakter potencjalny (jest w możności;
adiafora). Gdy jej się ulegnie, generuje się zła energia (funkcjonał), która
się rozchodzi i czyni szkody. Funkcjonał posiada w sobie moc oddziaływania. Być może dlatego mówi się, że
zło panuje nad światem.
Warto zwrócić uwagę na wersety z Pisma
świętego, np.: Niepodobna, żeby
nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą (Mt 18,8; Łk
17,1); Nie sądźcie, że przyszedłem pokój
przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz (Mt 10,34). Trzeba zrozumieć ekonomię Bożego zamysłu. Dla szatana nie
było i nie ma tam miejsca.
[1] Kwestia personifikacji jest
wielką tajemnicą w wierze, jak personifikacja jedynego Boga w trzy Osoby –
Ojca, Syna i Ducha Świętego. − [w:] tamże, s. 229.
[2] Tamże, s. 228−229.
[3] Jacek Salij, Pytania
nieobojętne, Wyd. W drodze, Poznań 1988, s. 38.
[5] Michał Heller, Michał
Drożdż, Początek Świata – Biblia a nauka, Wyd. BIBLOS, Tarnów 1998, s.
45.
[7] Michał Heller, Michał
Drożdż, Początek Świata – Biblia a nauka, Wyd. BIBLOS, Tarnów 1998, s.
108. Por. Ambroży, Hexameron, 2,8,30.
[10] Tamże, s. 130.
[11] Tamże, s. 153.
[12] Włodzimierz Sedlak, Teologia
Ewangelii, Wyd. Pallottinum, Poznań 1989, s. 228.
[13] Karol Herman Schelkle, Teologia
Nowego Testamentu, Stworzenie, Wyd. WAM, Kraków 1984, s. 43.
[14] Jacek Salij, Pytanie
nieobojętne, Wyd. W drodze, Poznań 1988, s. 39.
[16] Bierdiajew
M., O przeznaczeniu człowieka. Zarys etyki paradoksalnej, przeł. H.
Paprocki, Kęty 2006, s. 280.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz