Frère Jacek Salij écrit: Jésus
avait un père humain, parce que son père est le Père éternel. Né d'une vierge
parce qu'il était pas un homme ordinaire[1]. Si ces paroles sont vraies est illégitime est le concept de l'humanité
de Jésus en tant que représentant de l'humanité. Jésus ne fut pas l'un de nous. Filozoteizm aurait pour reconstruire complètement la théologie de l'humanité de Jésus. Dans un autre livre,
Jacek Salij a
écrit: Ne pas
convenable à Dieu d'être né
d'une femme qui, même pour un instant,
elle a été touchée par le péché[2].
Il semble que ces mots sont indiquent à tort un
petit Dieu.
Dans les Evangiles, écrit: Comme
Jésus s'adressait encore à la foule, voici, sa mère et ses frères, qui étaient
dehors, cherchèrent à lui parler (Matthieu 12:46) ; N'est-ce
pas le charpentier, le fils de Marie, le frère de Jacques, de Joses, de
Jude et de Simon? et ses soeurs ne sont-elles pas ici parmi nous (Marc 6:3–4). L'Eglise
catholique est d'avis que Jésus
ne pouvait pas avoir des frères et sœurs en raison virginité préservé de
Marie après la naissance miraculeuse
de Jésus. Peut-être la défense de
sa thèse vivement explique que le mot «frères», en raison du manque de ressources financières
adéquates, concernés parents de
Jésus. Il est
difficile de croire que dans un tel riche langue grecque n'a
pas séparer les mots pour un cousin ou un parent. En d'autres écritures bibliques:
Vous serez livrés même par vos parents, par vos frères (adelphon), par
vos proches (suggenon) et par vos amis, et ils feront mourir plusieurs d'entre
vous (Luc 21:16) ; Aristarque, mon compagnon de captivité, vous salue, ainsi que Marc, le cousin
de Barnabas (Col 4:10). Dans perykopach ces auteurs
utilisent le mot «devrait», «cousin», et non frère,
frères.
Car filozoteizm rejette la
virginité de Marie, et permet ainsi des frères et sœurs de Jésus. Informations sur les frères
et sœurs de Jésus est venu aussi
du apocryphes et d'autres sources historiques. Historien juif du début du deuxième siècle Josèphe mentionne Jacques, frère de Jésus (Antiquités 20,9.1). Aussi Eusèbe,
Eglise chroniqueur du IVe siècle, dans son Histoire de l'Eglise,
il cite une œuvre perdue de juif Christian Hégésippe
écrite autour de l'an 180. Il mentionne les
petits-enfants d'arrêt de Jude, le frère de
Jésus, au temps de l'empereur
Domitien (Eusèbe, HK, 03:20).
Pour la foi en Jésus-Christ et son rôle salvifique
n'a pas d'importance de savoir si Jésus
avait frères et sœurs ou non.
Les proverbes sont courtes, des histoires métaphoriques
environ caractère moral et éducatif. Jésus a utilisé cette forme de communication. Ils apportent
une connaissance du royaume de Dieu, les exigences pour l'homme, le sens de la vie. Proverbes
on trouve dans les Évangiles selon saint Luc. Matthieu, saint Mark, Saint-Luke.
Dans l'Évangile selon saint Luc. John est une parabole du
Bon Pasteur (Jn 10,1-21).
Proverbes ont un design et des histoires
simples qui pourrait devenir la participation de chaque être humain.
Aujourd'hui voit en eux des questions et réponses existentielles,
contrairement à la période où ils ont
été compris comme une série de
métaphores par lesquelles la
scène terrestre reflète le "bleu"[3].
Proverbes ont leur conception. D'une part, ils montrent la réalité de la vie quotidienne, d'autre part, si la comparaison montre la vérité d'un ordre supérieur, spirituelle et surnaturelle. Comparaison (parabole)
deux réalités devrait conduire à tirer les conclusions nécessaires.
Parlant directement sur le royaume de Dieu est pas une
tâche facile. Les paraboles
ont été destinés à rapprocher les questions d'éthique et d'en tirer une certaine science sélectionné. Cela ne signifie pas nécessairement une connaissance complète.
Premier auteur (difficile de dire qui il était)
parabole du semeur (Matthieu 13 :1–9; Mc 4:1–9,
Luc 8 :4–8) dans
les Évangiles synoptiques tente de démontrer, sur la base du livre d'Isaïe que tous
ne sont pas en mesure de de
comprendre le but et le sens de la
parabole. Pour comprendre le
récit du texte devrait savoir
qu'il est basé sur les paroles de Dieu adressées à juste cité Isaïe:
Il dit alors: Va, et dis à ce peuple: Vous entendrez, et vous ne comprendrez
point; Vous verrez, et vous ne saisirez point.
Rends insensible le coeur de ce peuple,
Endurcis ses oreilles, et bouche-lui les yeux, Pour qu'il ne voie point de ses
yeux, n'entende point de ses oreilles, Ne comprenne point de son coeur, Ne se
convertisse point et ne soit point guéri (Esaie 6:9–10).
Une lecture attentive de la péricope ci-dessus étonne perversité. On a
l'impression que Jésus parle
en paraboles afin de délibérément la science Son n'a pas été comprise par le public, de regarder à travers
les yeux et ne
pas voir, écouter, mais pas à
comprendre, afin de ne pas repenti
et était les pas
livrés [mystère].
Ce texte montre la source, mais ne précise pas
comment le récit. Dans le langage courant, nous disons: regardez,
et vous ne pouvons pas voir! Cette phrase est prononcée avec surprise et un certain ressentiment. Comment pouvez-vous regarder, et vous ne le
remarquez pas. Vous pouvez mettre
une autre manière: regarder et voir.
Marc l'évangéliste a fallu similaire question : Lorsqu'il fut en
particulier, ceux qui l'entouraient avec les douze l'interrogèrent sur les
paraboles. Il leur dit: C'est à vous qu'a été donné le mystère du royaume de Dieu; mais pour
ceux qui sont dehors tout se passe en paraboles, afin qu'en voyant ils voient et n'aperçoivent
point, et qu'en entendant ils entendent et ne comprennent point, de peur qu'ils
ne se convertissent, et que les péchés ne leur soient pardonnés. Il leur
dit encore: Vous ne comprenez pas cette parabole? Comment donc
comprendrez-vous toutes les paraboles (Marc 4:10–13) ?
Les paroles d'Isaïe peuvent être
przetrasformować pour former un plus compréhensible:
Regardez et voyez,
Regardez et voyez,
Écoutez, et vous acquerrez les
connaissances,
Comment avez-vous repentez, vous comprendrez mon secret.
Accepté récit de Jésus est
typiquement juive. Il visait à signalisation plus
certaines vérités (la connaissance),
mais pas tout à fait. Jésus a
révélé que progressivement comme
le Messie. L'idée et le rôle
du Messie est un mystère
à ce jour, et encore moins pour les
gens ordinaires. Il n'a pas été en mesure de comprendre toute la structure du royaume théologique de Dieu, ses
hypothèses, les valeurs, la structure et le secret messianique. Capable
de cette étaient seulement
quelques-uns (par exemple. Les
étudiants, mais toujours à des
degrés divers). Pour comprendre, il
faut se rendre à un certain effort.
Le prix sera une enquête sur la vérité et plus profonde connaissance des choses.
[3] Mot de
passe: Proverbes [dans] l'Encyclopédie Catholique,
Volume XVI, Ed. TN
KUL, Lublin 2,012
kol.785.
Tłumaczenie
Tłumaczenie
Jacek Salij pisał: Pan Jezus nie miał ludzkiego ojca, bo Jego ojcem
jest Ojciec Przedwieczny. Narodził się z Dziewicy, bo nie był zwykłym
człowiekiem[1]. Jeżeli
słowa te są prawdziwe to nieuprawniona
jest koncepcja człowieczeństwa Jezusa jako reprezentanta ludzkości.
Jezus nie byłby jednym z nas. Filozoteizm musiałby całkowicie przebudować
teologię człowieczeństwa Jezusa. W innej książce Jacek Salij napisał: Nie
wypadałoby Bogu urodzić się z kobiety, która choćby przez moment
była dotknięta grzechem[2].
Wydaje się, że słowa te mylnie wskazują na Boga małostkowego.
W Ewangeliach napisano: Gdy jeszcze przemawiał do tłumów, oto Jego Matka i
bracia stanęli na dworze i chcieli z Nim mówić (Mt 12,46); Czy
nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona?
Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry? (Mk
6,3–4). Kościół katolicki stoi na stanowisku, że Jezus nie mógł mieć
rodzeństwa z racji zachowanego dziewictwa Maryi po cudownym narodzeniu Jezusa.
Być może broniąc usilnie swojej tezy tłumaczy, że słowo „bracia”, z racji braku
odpowiedniego, dotyczyło krewnych
Jezusa. Trudno uwierzyć, że w tak bogatym greckim języku nie ma osobnych słów
określających kuzyna czy krewnego. W innych Pismach biblijnych: A
wydawać was będą nawet rodzice i bracia (adelphon), krewni
(suggenon) i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią (Łk
21,16); Pozdrawia was Arystarch, mój
współwięzień, i Marek, kuzyn Barnaby (Kol 4,10). W perykopach tych
autorzy używają słowa „krewni”, „kuzyn”, a nie brat, bracia.
Ponieważ
filozoteizm odrzuca dziewictwo Maryi, tym samym dopuszcza możliwość rodzeństwa
Jezusa. Informacje o rodzeństwie
Jezusa pochodzą też z apokryfów oraz innych źródeł historycznych. Żydowski
historyk z początków II wieku Józef Flawiusz wymienia Jakuba, brata Jezusa
(Antiquities 20,9.1). Również Euzebiusz, kościelny kronikarz z IV wieku w
swojej Historii Kościoła cytuje zaginione dzieło żydowskiego
chrześcijanina Hegesippusa napisane około roku 180. Wspomina on o aresztowaniu
wnuków Judy, brata Jezusa, za czasów cesarza Domicjana (Euzebiusz, HK, 3:20).
Dla wiary w Jezusa-Chrystusa i Jego roli zbawczej nie ma
żadnego znaczenia, czy Jezus miał rodzeństwo, czy nie.
Przypowieści to krótkie, metaforyczne opowiadania o
moralno-wychowawczym charakterze. Jezus posługiwał się tą formą przekazu. Niosą
one w sobie wiedzę o królestwie Bożym, wymaganiach stawianych człowiekowi,
sensie życia. Przypowieści występują w Ewangeliach
według św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza. W Ewangelii według św. Jana znajduje
się przypowieść o Dobrym Pasterzu (J 10,1–21).
Przypowieści mają prostą konstrukcję
i historie, które mogły się stać udziałem każdego człowieka. Dzisiaj dostrzega
się w nich pytania i odpowiedzi egzystencjalne, w przeciwieństwie do okresu,
kiedy były rozumiane jako szereg metafor, dzięki którym ziemska scena
odzwierciedlała „niebieską”[3].
Przypowieści mają swoją konstrukcję.
Z jednej strony pokazują rzeczywistość życia codziennego, a z drugiej, jakby
dla porównania, pokazuje prawdę wyższego rzędu, duchową i nadprzyrodzoną.
Porównanie (parabola) obu rzeczywistości powinno skłonić do wyciągnięcia
odpowiednich wniosków.
Mówienie wprost o królestwie Bożym
nie jest łatwym zadaniem. Przypowieści miały za cel przybliżenie zagadnień
etycznych i wyciągnięcie jakiejś wybranej nauki. Niekoniecznie chodziło o pełną
wiedzę.
Pierwszy autor (trudno powiedzieć kim on był) Przypowieści o siewcy (Mt 13,1–9; Mk
4,1–9; Łk 8,4–8) w ewangeliach synoptycznych próbuje wykazać, bazując na
Księdze Izajasza, że nie wszyscy są zdolni do rozumienia celu i sensu
przypowieści. Żeby
zrozumieć narrację tekstu należy wiedzieć, że jest on oparty na słowach Boga
skierowanych do właśnie powołanego Izajasza: I rzekł [mi]: Idź i mów do tego ludu: Słuchajcie pilnie,
lecz bez zrozumienia, patrzcie uważnie,
lecz bez rozeznania! Zatwardź serce tego ludu,
znieczul jego uszy, zaślep jego oczy, iżby oczami nie widział ani uszami nie słyszał, i serce jego by nie
pojęło, żeby się nie nawrócił i nie był uzdrowiony (Iz 6,9–10).
Uważna lektura powyższej perykopy
zdumiewa przewrotnością. Można odnieść wrażenie, że Jezus mówi w
przypowieściach po to, aby celowo nauka Jego nie była zrozumiała przez
słuchaczy: aby
patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a
nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana [tajemnica].
Tekst ten
pokazuje źródło, ale nie wyjaśnia sposobu narracji. W mowie potocznej mówi się:
patrzysz, a nie widzisz! Zdanie to wymawiane jest ze zdumieniem i pewną
pretensją. Jak możesz patrzyć, a tego nie zauważyć. Można to ująć inaczej: Patrz,
a zobaczysz.
Marek
Ewangelista dość podobnie ujął problem: A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim
byli, razem z Dwunastoma, o przypowieść. On im odrzekł: «Wam dana jest tajemnica
królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w
przypowieściach, aby patrzyli
oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie
nawrócili i nie była im wydana [tajemnica]». I mówił im:
Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne przypowieści? (Mk 4,10–13).
Słowa
Izajasza można przetrasformować na formę bardziej zrozumiałą:
Patrzcie, a zobaczycie,
Słuchajcie, a dowiecie się,
Jak się nawrócicie będziecie rozumieli moją tajemnicę.
Przyjęta
narracja Jezusa jest typowo żydowska. Miała ona na celu sygnalizowanie już
pewnych prawd (wiedzy), ale nie do końca. Jezus tylko stopniowo ujawniał
się jako Mesjasz. Idea i rola mesjasza do dziś jest zagadką, a co dopiero dla
prostego ludu. On nie był w stanie ogarnąć całej konstrukcji teologicznej
królestwa Bożego, jego założenia, wartości, struktury oraz tajemnicy
mesjańskiej. Zdolni do tego byli tylko nieliczni (np. uczniowie, ale i tak w
różnym stopniu). Aby zrozumieć, trzeba zdobyć się na pewien wysiłek. Nagrodą
będzie dochodzenie do prawdy i głębsza znajomość rzeczy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz