Do tego potrzeba wiary

          Ewangelię Jana (szkoły Janowej) inaczej się odbiera czytając ją jednych tchem. Ujawnia się główna katecheza nauki wiary Kościoła chrześcijańskiego. Jezus usilnie  stara się przekonać słuchaczy o swoim boskim pochodzeniu: Mówił dobitnie, że zna Ojca, że ma te same przymioty i możliwości co Ojciec – Bóg (czynił cuda, uzdrawiał, przywracał do życia, rozgrzeszał). Mówił wręcz: "Ja i Ojciec jedno jesteśmy" (J 10,30). Jego determinacja bulwersowała faryzeuszy, uczonych w piśmie, wiernych swojej religii Żydów i nawet obecnych czytających. Nie można się dziwić, że słowa Jezusa szokowały.  Jezus profanował ich wiarę, Przywłaszczał sobie Boga dla siebie: " Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym " (J 1,49). Przyrównywał się do Największej Świętości, a według nich Jezus był zwykłym ich sąsiadem: "Przecież my wiemy, skąd On pochodzi," (J 7,27 ). Był Żydem jak wielu z nich: "W jaki sposób zna On Pisma, skoro się nie uczył?" (J 7,15). Jezus raził pobożnych Żydów swoją narracją, ba, bezczelnością.

            Treść ewangelii można traktować jako faktograficzny obraz rzeczywistości i do tego potrzeba wiary: "wielu uwierzyło w imię Jego, widząc znaki, które czynił" (J 2,23), albo jako próba narzucenia koncepcji religijnej przez szkołę Janową.  W tej opcji przekaz jest bezpardonowy. Jezus jest Bogiem na równi z Ojcem. Jezus jest zapowiadanym Mesjaszem: "Znaleźliśmy Mesjasza» - to znaczy: Chrystusa" (J 1, 43). Nie przyjęcie tej Prawdy jest równoznaczne z potępieniem: "Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego" (J 3,18); "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego" (J 3,3). Jezus już nie ukrywa swojego posłannictwa: "Jestem nim Ja [Mesjaszem], który z tobą mówię" (J 4, 26). Autor Ewangelii przedstawia partykularne cuda Jezusa: uzdrowienie chromego nad sadzawką, uzdrowienie niewidomego od urodzenia Przecież my wiemy, skąd On pochodzi, znak w Kanie Galilejskiej, rozmnożenie chleba, świadczące o boskiej mocy Jezusa: "Czyny, których dokonuję w imię mojego Ojca, świadczą o Mnie" (J 10,25).

              Z tekstu można wyłowić fragmenty, które zasługują na zastanowienie. Jezus mówił do siostry Łazarza Marty: "Brat twój zmartwychwstanie»." (J 11, 23). Użył słowa: " zmartwychwstanie", które doktryna chrześcijańska przypisuje Jezusowi jako pierwszemu z ludzi, który Zmartwychwstał. W komentarzach biblijnych używa się słowa zmartwychpowstał.

              Jezus używa tego samego stwierdzenia co Bóg w krzaku gorejącym: "Ja JESTEM" (J 8, 24; 8,28; 8,58; Wj 3,14). Tym samym potwierdza swoje dynamiczne pochodzenie. Odcina się od świata stworzonego mówiąc: "Ja nie jestem z tego świata." (J 8,23).