Katecheza młodych cz.88.

–      Jaka jest różnica między Świątynią (jerozolimską), a Kościołem Chrystusowym?

–      Żydzi w czasie wędrówki z niewoli egipskiej budowali namioty, w których przechowywali z pietyzmem Arkę Przymierza. Dawidowi nie było dane zbudować świątyni (trwałego namiotu), choć tego pragnął. Dokonał tego dopiero jego  syn król Salomon. Świątynia była miejscem przechowywania imienia Boga Jahwe. Do Przybytku Miejsca Świętego tej Świątyni przeniesiono z namiotu rzeczy kultu. Światynia była  miejscem kultu w latach 966–586 przed Chr. Została zburzona przez wojska babilońskiego króla Nabuchodonozora II. Po powrocie z niewoli w 536 r. przed Chr. została odbudowana i przetrwała lata 520–20 r. przed Chr. W drugiej Świątyni nie było już Arki Przymierza (zaginęła). Druga Świątynia była skromniejsza niż poprzednia. Posiadała pomieszczenie za zasłoną (sancta sanctorum), w którym mieszkał Bóg. Podobnie jak niegdyś do pomieszczenia z Arką – nie wolno było nikomu wchodzić, poza arcykapłanem. Za czasów Heroda, Świątynia została rozebrana i ponownie wzniesiona. Ponoć była bardzo okazała. W 70 r. została zburzona przez  Rzymian (Tytusa). Świątynia miała większe przywileje niż synagogi (miejsce modlitw). W niej można było składać ofiary ze zwierząt i płodów rolnych. Świątynią kierował arcykapłan przy pomocy kapłanów (w synagogach rabini). Budynek Świątyni był traktowany jako prywatny dom Boga i mogła do niego wchodzić jedynie służba domowa, tzn. kapłani, natomiast, do Miejsca Najświętszego jedynie arcykapłan. W chrześcijaństwie Kościół jest sakramentem, znakiem Mistycznego Ciała Chrystusa, łącznie ze zgromadzeniem wiernych. Jezusa Chrystusa uważa się za doskonałego arcykapłana oraz doskonałą Ofiarę, a więc On sam niejako stanowi Świątynię czyli Kościół (Chrystusowy). Jezus Chrystus wyniósł człowieka do godności dziedzica Boga. Jednocześnie w tajemnicy wcielenia Jezus otoczony został chwałą Ojca w Akcie działającym. Otrzymał On prawo nazywania się Bogiem. Nastąpiło nowe zjednoczenie całego rodzaju ludzkiego z Bogiem w wymiarze osobowym. Kościół Chrystusowy jest więc nowych znakiem (sakramentem) tej jedności. W nim człowiek został wywyższony do rangi nadludzkiej, nadprzyrodzonej. Człowiek stał się bytem niemal doskonałym. Stał się współtwórcą i pomocnikiem Boga. Jeżeli potrafisz wczuć się w istotę i naturę boską, to pomyśl, jak Bóg kocha swoje dzieci i co dla nich uczynił, i co dla nich przygotował. Kościół Chrystusowy jest miejscem, w którym dokona się nasze zbawienie. Kościół Chrystusowy jest prowadzony, nadzorowany przez kościół instytucjonalny w którym pracują kapłani.

–      Czy poza Kościołem człowiek może się zbawić?

–      Kościół obejmuje wszystkich ludzi: Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody (Mt 28,19) jako dzieci Boga. W nim są również ci, którzy od Boga odwrócili się. 

–      Nic nie wspomniałeś o Duchu Świętym.

–      Duch Święty jest synonimem Ducha Bożego: a Duch Boży unosił się nad wodami (Rdz 1.2). To pojęcie konceptualne pokazujące Boga w działaniu: Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego  (1 Kor 2,10). Nie można jedna oddzielać Boga od Jego natury Ducha. Ponieważ Bóg w istocie jest wyłącznie Aktem działającym (dynamicznym), takie koncepcje można uznać za tautologię.