Katecheza młodych cz.62.

–       Czy możesz przybliżyć rolę proroków i ich rolę w historii Zbawienia?

–       Według katechezy prorocy to ludzie, którzy zostali uznani za powołanych przez Boga do głoszenia orędzia objawionego im przez Niego w stanach mistycznej z Nim łączności. Prorocy Amos, Izajasz, Jeremiasz i Ezechiel spisali swoje przeżycia w chwili powołania. One świadczą, że prorocy ci poczuli się powołani przez Boga. Proszę zwrócić uwagę, że inaczej odpowiada się biorąc pod uwagę definicję katechetyczną, a inaczej, gdy przyjmie się, że to ludzie odczuli w sobie powołanie przez Boga. Perspektywa katechetyczna ma charakter przekazu bezkrytycznego. Pan powiedział (nie ma o czym dyskutować). Przy drugim dopuszcza się sposób polemiczny. Dla Żydów najważniejszą rolą proroków było ostrzeganie i ochrona ludu wybranego przed wrogami oraz przepowiadanie nadejście Mesjasza jako Króla. Chrześcijanie dopatrzyli się w postaci Mesjasza Odnowiciela i Odkupiciela duchowego.  Trzeba przyznać, że jest spora różnica w oczekiwaniu. Żydzi jak i chrześcijanie korzystają z tych samych tekstów proroczych. Prorocy występują również w innych religiach Egiptu, Mezopotamii, Syrii, Fenicji i Moabie.  W Egipcie pierwsze informacje o nich pochodzą z czasów 12 dynastii (ok. 1970 r. przed Chr.) mówiące o proroctwie dla faraona Snefru z 2720 r. W Mezopotamii były proroctwa o potopie (Ziusudra odpowiednik Noego uratował swoje życie przy pomocy wielkiej Łodzi). Wśród Semitów  byli tzw. „widzący”, którzy przepowiadali przyszłość (Balaam). Prorocy feniccy wprawiali się w trans za pomocą muzyki, tańca, okaleczeń cielesnych, obnażeń i ekscesów seksualnych.

–       Czy jest możliwe, aby na jeden tekst biblijny nałożone były dwie różne koncepcje profetyczne?

–       Zbyt różnią się oczekiwania. Uważam, że chrześcijanie dokonali nadużyć egzegetycznych tekstów proroczych. Nowy Testament jest tego przykładem. Słowa i czyny proroków zostały zaadaptowane pod własne sugestie teologiczne.

–       Jakie możesz przedstawić dowody na przedstawioną tezę?

–       Jezus wielokrotnie dawał do zrozumienia, że nie jest Mesjaszem: Przecież wy sami jesteście świadkami, że powiedziałem: Nie jestem Mesjaszem, lecz zostałem posłany przed Nim (J 3,28). W końcu, po naporze apostołów (Piotra) oraz powszechnej opinii uległ i podporządkował się idei mesjańskiej. Teza moja niech zostanie polemiczna. Jezus wiedział, że nie spełni oczekiwań mesjańskich Żydów. Nie zostanie nigdy królem orężnym i nie wyzwoli ludu Bożego z niewoli. Jezus nie mógł przyznawać się do mesjasza, bo byłby wielkim historycznym oszustem.

–       A ja myślałam, że odniesiesz się i skomentujesz cytaty proroków, które są przywoływane w ewangeliach.

–       Zadanie to byłoby dla mnie niemiłe. Doszukiwałbym się sprzeczności w egzegezie katechetycznej. Czytając ewangelie trzeba brać pod uwagę, że pisali je Żydzi. W nich tkwiła potrzeba mesjańska. Kiedy rodził się kościół chrześcijański była sugestia oderwania się od judaizmu. Nie zrobiono tego, a szkoda. Była okazja stworzenia nowej religii w oparciu o niezwykłą postać Jezusa. Jego dar odczytywania Boga był na tyle silny, że mogło się tak stać. Do dzisiaj musimy borykać się z mariażem judaistycznym. Owszem, chrześcijaństwo przechwyciło korzenie i być może na początku było to dobre. Dzisiaj należy wiele rzeczy prostować, lub milczeć jak to czyni nasz ukochany Kościół.  

Prorocy wg Pisma świętego

 

Królestwo Judzkie        Wiek            Królestwo Izraelskie

                                        IX               Eliasz                                                                                        

                                        IX               Elizeusz  

Abdiasz

Izajasz                                   VIII                 Ozeasz   

Micheasz                                                      Amos        (działał przez 1 rok)

Nahum         

Habakuk

Jeremiasz

Ezechiel                          VI

Zachariasz                       V

Malachiasz                    

Joel                                 

Aggeusz

Sofoniasz

 

          Przez pisarzy biblijnych prorokami nazwani byli również, Abraham, Mojżesz, Aaron, Debora (prorokini), Jehu,  Chanani, Baruch,  Samuel, Gad (doradca Dawida), Natan, Achiasz z Szilo, Szemajasz, Deuteroizajasz, Trytoizajasz, DeuteroZachariasz,  Jan jak również Jezus. Cechy prorocze miał również Gedeon  z Ofry. Poza nimi były jeszcze stowarzyszenia prorockie (50, a nawet 400 proroków 1 Krl 22,6). Do prorokowania służyły: terafim (bożki domowe), urim (rodzaj losów proroczych).  W Pś występują prorocy w tekstach zmyślonych jak: Jonasz, Daniel.

          Do prorokowania służyły również utwory: Mała Apokalipsa (Iz 34,1–35,10); Wielka Apokalipsa (Iz 24,1–27,13).

          Ciekawe, że Prorocy zwalczali terafim jako zabobon (por. 1 Sm 15,23; Za 10,2), zaś reforma króla Jozjasza nakazywała je zniszczyć (2 Krl 23,23). Przed fałszywymi prorokami przestrzegano:   Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami (Mt 7,15).

        Prorocy mieli tendencje wypowiadania się w duchu uniwersalnym: Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów (wszystkim narodom) na tej górze (Iz 25,6).