Katecheza młodych cz.76.

 

–      Czy Jezus nie naruszał uczuć religijnych faryzeuszy?

  

–      Dzisiaj wiele mówi się o tym i dba, że nie wolno nikomu naruszać cudzych uczuć religijnych. W przypadku Jezusa było przewrotnie. Wyśmiewał pobożność faryzejską, za nic miał tradycję starszych, nie szanował praw ojców. Przechwalał się: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo (J 2,19). Wiadomo, że Świątynia jerozolimska była szczególnym oczkiem w głowie Żydów. Z rozmysłem atakował nie tylko faryzeuszy, ale i uczonych w pismach. Za nic miał hierarchię kapłańską. Jak trzeba było to i uczniom przyganiał. W świątyni użył siły fizycznej. Sporządzonym ze sznurków biczem wypędził, w Jego mniemaniu, niegodnych kupców.  Czy miał do tego prawo? To pytanie ma dwie odpowiedzi. W przypadku ustalonego porządku publicznego nie miał takiego prawa. Był obywatelem, jak każdy inny. Nikt z wyżej postawionych nie dał Mu takich plenipotencji do pouczania innych. Swoim zachowaniem czynił powszechne zgorszenie. Druga odpowiedź opiera się na zasadzie leżącej wyżej niż prawo porządku publicznego. Tam gdzie jest potrzeba zmian, tam występuje konieczność przeciwstawiania się utartym normom. Bez tego nie można by niczego zmienić. Tak też się dzieje i dzisiaj. Czyni się to na sposób demokratyczny. Za czasów Jezusa, trzeba było przebijać się z nowym, niemalże siłą. Jezus był zmuszony wyższą racją. Za niesubordynację srogo też zapłacił. Prawdą jest, że za powyższymi aktami, czysto ludzkimi kryje się myśl Boża. Jezus mówiąc o świątyni miał na myśli świątynię swego ciała. Kiedy wyśmiewał – edukował. Gdy urągał – nawracał.

–      Jezus potraktował łagodnie Nikodema, dostojnika faryzeuszy.

–      Nie do końca. I jemu dostała się przygana: Ty jesteś nauczycielem Izraela, a tego nie wiesz? (J 3,10).  Rozmowa z Nikodemem była bardzo cenna, bowiem przedstawia podstawy teologii światła: A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu  (J 3,18–21). Jednym z bardzo trafnych obrazów Boga oraz świata nadprzyrodzonego jest światło. Bóg jest Źródłem, a rozchodzące się promienie to przestrzeń Bożej Opatrzności. Promienie rozchodzą się od Źródła w cały świat. Temperatura promieni maleje wraz z odległością duchową od Źródła. Każda dusza przynależy do określonej strefy tych promieni. Im bardziej kocha tym może znajdować się bliżej Źródła. Dusza wytrzymuje bowiem żar miłości Boga. Ważne, że każda dusza, nawet najbardziej podła przynależy do strumienia światła, ze względu na swoje boskie powołanie. Nie ma więc całkowitego potępienia i każda dusza ma szanse przybliżyć się do Źródła. Bóg miłuje wszystkich, a najbardziej najsłabszych.