Bonifacy organizując Kościół niemiecki postawił na
klasztory. Pełniły one funkcje
pedagogiczne przykładnego życia w praktyce, ale były też siedzibą (instytucji)
biskupa–mnicha. Takie rozwiązanie z czasem okazywało się niepraktyczne z chwilą
wyboru nowego biskupa przez króla. Próbowano też przejmować klasztor z całym
jego majątkiem. W Kościele zaczęły zaznaczać się podziały między duchownymi a
świeckimi oraz między wyższym a niższym klerem. Stosunkowo wcześnie wprowadzono
w Niemczech organizację parafialną. Ksiądz parafialny głosił Ewangelię, słuchał
spowiedzi, nakładał pokuty zgodnie z taryfą penitencjału. Prawdopodobnie kapłan
niemiecki był lepiej przygotowany merytorycznie do pełnienia służby Bożej niż
np. frankoński. Powstanie pięciu wielkich księstw, Lotaryngii, Frankonii,
Saksonii, Szwabii i Bawarii postawiło króla przed problemem nie znanym we
Francji i przez pewien czas władza książąt była niemal równa królewskiej.
Kiedy umarł ostatni karoliński król Niemiec, po Konradzie
(911–918), który nie potrafił zdobyć całej władzy pojawił się król Henryk I
(918–936), który znacząco zapisze się w dziejach narodu niemieckiego. Przyporządkował
sobie trzy księstwa i przyłączył Lotaryngię do Niemiec. Prowadził wojny na
północy i wschodzie, narzucając krajom podbitym chrześcijaństwo. Jego politykę
kontynuował jego syn Otton Wielki (936–973)[1].
Otton Wielki marzył objąć Rzym w strefę swoich wpływów, odrodzenia się
zachodniego cesarstwa, które można było uzyskać jedynie z rąk papieża. W 962
nastąpiła jego koronacja na cesarza. Nieudolność papiestwa spowodowała, że
status protektora, którego papież wzywał w razie niebezpieczeństwa, uległ
zmianie. Teraz protektorat Rzymu stał się częścią cesarstwa.
Otton I sam obsadzał biskupstwa, z wyjątkiem biskupstwa
bawarskiego, traktując je jako lenno, za które biskupi winni składać mu hołd.
Główne biskupstwa otrzymały rangę księstw, a biskupi byli traktowani na równi z
książętami. Siłą rzeczy, biskupi pełnili role polityczne. Pojawiła się groźba
inwestytury (handel stanowiskami). Hierarchia kościelna w cesarstwie została
silnie zespolona z systemem feudalnym. Biskupi czerpali profity z urzędu oraz
przywilejów danych przez cesarza.
(myta, opłaty sądowe, targowe i inne). W gruncie rzeczy Kościół
niemiecki zmierzał do statusu Kościoła narodowego. Rzym był dla nich źródłem
wszelkiego autorytetu. Papiestwo było za słabe aby sprzeciwić się feudalnym
uwarunkowaniom.
Otton III (983–1002) stworzył ideę powszechnego cesarstwa
Zachodu, na wzór starożytnego cesarstwa rzymskiego. Cesarz miał zakusy, aby
wchłonąć równie pseudorzymskie cesarstwo konstantynopolitańskie. Tak też
kościoły Rzymu stały się własnością cesarza. Otton mianował i usuwał papieży,
wydawał im polecenia i przewodniczył na synodach papieskich. Nie miał nic
naprzeciw, aby Kościoły zarówno w Polsce, jak i Węgrzech były niezależne od
Niemiec. Kolejni władcy cesarstwa byli zdolni. Utrzymali swoje przywileje nad
Kościołem. Obowiązywał zakaz odwoływania się do Rzymu.
[1]
Otton I Wielki (ur. 23 listopada 912, zm. 7 maja 973 w Memleben) –
książę Saksonii 936–961, król niemiecki od 936 i Święty Cesarz Rzymski od 962,
z dynastii Ludolfingów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz