Kościół anglosaski (plemiona germańskie, Skandynawii,
Anglowie, Sasi, Jutowie) na Wyspach Brytyjskich zawdzięcza swój rozwój
misjonarzowi Teoderykowi (zm. 690) z Tarsu. Wraz z innymi, włożył wiele pracy,
aby zorganizować Kościół i dać podwaliny jego rozwoju. Życie kulturalne
skupiało się wokół klasztorów i na dworze królewskim. Praca nad dziećmi w
klasztorze Bededykta Biscopa dała
wspaniałe wyniki. Wśród nich wyrósł Beda, późniejszy pisarz i uczony. Przedstawił on w swoich dziełach
rozwój chrześcijaństwa, życie duchowe oraz portrety wspaniałych członków
Kościoła. Złoty wiek Kościoła anglosaskiego trwał nieco dłużej niż sto lat (od
Teodora do najazdów wikingów). Uczeń Bedy Alkuin przeniósł bogactwo nauki i
sztuki na dwór Karola Wielkiego.
Najsławniejszym królem anglosaskim był Alfred Wielki.
Władał w południowej Anglii w IX wieku. Był utalentowanym żołnierzem, który
obronił swoje królestwo przed najazdem wikingów. Najazdy jednak zredukowały
szeregi kapłanów. Król był wielkim orędownikiem nauki. Pod jego panowaniem
rozkwitły sztuka i rzemiosło. Był
królem pobożnym i wiele uczynił dla rozkwitu Kościoła. Za czasów jego panowania zaczęto spisywać Kroniki
anglosaskie (ważne wydarzenia w królestwie). Alfred był też założycielem
wielu ufortyfikowanych miast, zwanych burhs. Miast tych broniły masywne
wały, za którymi mogli schronić się mieszkańcy uciekający przed najeźdźcami – wikingami.
Kościół anglosaski tworzył pewną enklawę, daleką od
Rzymu. Księża zawierali małżeństwa. Mnisi dbali o moralność, a grzeszne życie
Watykanu dochodziło do Anglii w złagodzonej formie. Na kontynencie powstawało
opactwo w Cluny, odnowy moralnej, jako antidotum na panujące zło. W Anglii,
mnisi prowadzili rozwój w sposób ciągły. W rezultacie Kościół anglosaski był w
dużej mierze niezależny od Rzymu. Nie było sporów między papieżami a królami.
Wszystkie ważne sprawy rozstrzygał król wraz ze swoją radą wybitnych mężów stanu, w skład której wchodzili
wszyscy biskupi i wielu opatów. Biskupi cieszyli się autorytetem i oni w
większości rozwiązywali problemy Kościoła. Z Rzymem utrzymywany był kontakt
przez regularne przekazywanie świętopietrza, jako znaku lojalnego posłuszeństwa
oraz delegacje arcybiskupów po paliusz
(pas stroju liturgicznego), jako znak łączności ze Stolicą Apostolską oraz
podkreślający funkcję i władzę metropolity.
Współczesny język angielski pochodzi od języka, którym Anglosasi
posługiwali się 1500 lat temu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz