Trzech papieży

          Antypapież Klemens VII nie został zatwierdzony na papieża. Liczył bardzo na króla Francji Karola VI i że zakończy tym schizmę. Stało się inaczej. Wybrano Bonifacego IX (1389–1404). Był on pewien prawowitości swojego wyboru, tak, że nie przejmował się schizmą. W 1391 r. Bonifacy IX zaproponował zwołanie soboru powszechnego, by zakończyć schizmę. Zaproponowano, aby Bonifacy IX i Klemens VII zrzekli się urzędu. Tymczasem Klemens VII zmarł. Awiończycy bardzo szybko wybrali antypapieża Benedykta XIII. Przez naciski zamknął się w Awinionie. Po zamordowaniu księcia orleańskiego Francja skazała Benedykta XIII na banicję i wypowiedziała mu posłuszeństwo.

          Papież Bonifacy IX zmarł. Wybrano Grzegorza XII. Na soborze w Pizie w 1409 r. postanowiono deponować zarówno antypapieża Benedykta XIII jak i papieża Grzegorza XII. Uznano ich za schizmatyków i heretyków i pozbawiono godności, poczym wybrano antypapieża Aleksandra V. O władzę teraz walczyło trzech papieży:

papież Grzegorz XII (obediencja rzymska),

antypapież Benedykt XIII (obediencja awiniońska) i

antypapież Aleksander V (obediencja pizańska).

Teraz świat podzielił się jeszcze bardziej.

          Aleksander V szybko zniknął ze sceny. Został otruty. Na jego miejsce wybrano byłego pirata Jana XXIII (obediencja pizańska) i wykolejeńca. Odkrył on, że łatwiej jest zdobywać majątek handlując odpustami niż rabować okręty.  Pieniądze były mu potrzebne na opłacenie swojej kariery. Rządził wieszając i ścinając wrogów. Na skutek buntów Neapolu, Florencji i Bolonii Jan XXIII zaczął tracić wpływy. Wrogiem papieża stał się również  jego dowódca, Sforza. Król Neapolu Władysław wkroczył do Rzymu. Jan XXIII uciekł konno w kierunku Sutri. Król Niemiec Zygmunt Luksemburski obiecał pomoc pod warunkiem, że położy kres schizmie.

          Sobór w Konstancji zwołany został przez antypapieża Jana XXIII (później potwierdzony przez papieża Grzegorza XII) na wezwanie Zygmunta Luksemburskiego (wówczas elektora brandenburskiego, króla węgierskiego i niemieckiego, późniejszego Świętego Cesarza Rzymskiego), w okresie 16 listopada 1414 do 22 kwietnia 1418 r.

            Na soborze  Jan  XXIII został zmuszony do odczytania swojej rezygnacji z tronu papieskiego.  Czując, że grunt usuwa się mu pod nogami za stare przewinienia (symonie, skandaliczne życie) uciekł z Konstancji do Schaffhausen, następnie do Fryburga Bryzgowijskiego. Został schwytany i osądzony na dożywotnie więzienie.

          Papież Grzegorz XII zgodził się oddać tiarę. Został nawet legatem papieskim. W 1417 zmarł. Benedykt XIII był nieugięty. Prowadził życie operetkowego papieża. Zmarł w 1423 r.  27 lipca 1417 Benedykt XIII wciąż odmawiający zrzeczenia się tytułu został ogłoszony schizmatykiem i ekskomunikowany z Kościoła rzymskokatolickiego.  Tak skończyła się Wielka Schizma Zachodnia wyborem papieża Marcina V (1417–1431).

          Ze względu na nieprzykładne życie papieży pojawiła się doktryna koncyliaryzmu wskazująca na wyższość soboru nad papieżem.   Echa tej doktryny dochodzą do dnia dzisiejszego. Kodeks  Prawa kanonicznego dzisiaj obowiązujący wskazuje. W wykonaniu zadania najwyższego Pasterza Kościoła, Biskup Rzymski jest zawsze złączony wspólnotą z pozostałymi biskupami, a także z całym Kościołem (Kan. 333 §2). To niewiele, ale zaczyn kolegialności brany jest pod uwagę. W kuluarach wciąż jest o tym mowa.