Evangile selon s. Jean 19 i tłumaczenie

          Dans la péricope L’onction Béthanie (Jean 12:1-11) est décrite onction les pieds de Jésus avec de l'huile par Marie, sœur de Lazare. L'auteur présente Judas pour l'étudiant, qui a répondu: Pourquoi ces déchets (Matthieu 26:8; Marc 14:4). Peut-être que l'auteur a voulu montrer délibérément Judas sous un mauvais jour. Il a ajouté: Pourquoi n'a-t-on pas vendu ce parfum trois cent deniers, pour les donner aux pauvres?  Il disait cela, non qu'il se mît en peine des pauvres, mais parce qu'il était voleur, et que, tenant la bourse, il prenait ce qu'on y mettait (Jean 12:5–6). Jésus a défendu Marie, traducteurs et cultivé la théologie: Laisse-la garder ce parfum pour le jour de ma sépulture (Jean 12:7). Jésus sa participation dans la maison de Lazare pas beaucoup, il a servi. Ainsi, les chefs des prêtres perdent aussi Lazare (Jean 12:10).

          En approchant de la dernière mission de Jésus. Il va à Jérusalem. Tous les évangélistes décrivent ce fait. L'auteur de l'Evangile de Jean nous dit que Jésus a trouvé un âne. Autres évangélistes ont écrit au sujet déjà préparé un âne. Auteur raccourcit l'histoire et ne se soucie pas de sa chronologie. Il est important de dire: Et moi, quand j'aurai été élevé de la terre, j'attirerai tous les hommes à moi (Jean 12:32). Ceci est une autre preuve que Jésus est seulement levé. Au cours de sa vie, il était le Fils de l'homme qui était béni pouvoirs et les attributs de Dieu le Père béni. Il dit l'évangéliste: Il faut que le Fils de l'homme soit élevé (Jean 12,34).

          L'auteur essaie de transmettre ce que beaucoup croyaient Jésus, mais à cause des  pharisiens, ils ne confesser à lui. Comme il l'écrit: Car ils aimèrent la gloire des hommes plus que la gloire de Dieu (Jean 12:43). Dans le même temps, il tente à nouveau de présenter l'idée principale de Jésus. Le Fils de l'homme est non seulement l'image de Dieu, mais l'exaltation d'égalité avec le Père. Aujourd'hui, on peut comprendre cela comme un Acte agissant. Toute la sagesse reçue du Père[1].

          Dans la péricope Le lavement des pieds (Jean 13,1–20), il n'y a pas de description de l'établissement de souvenirs de l'Eucharistie. Il est accentué par un lavement des pieds à Pierre par Jésus comme un signe de service qu'ils ont pris. A cette occasion, donne l'interprétation de la pureté spirituelle, comme condition du salut. Comme Jésus l'a dit: car je vous ai donné un exemple, afin que vous fassiez comme je vous ai fait (Jean 13:15).

          La phrase suivante pour confirmer la thèse de l'exaltation de Jésus sur la croix seulement:  afin que, lorsqu'elle arrivera, vous croyiez à ce que je suis (Jean 13:19). La phrase "lorsqu'elle arrivera" est dans le temps futur. «JE SUIS» est le nom de Dieu.

---

[1] Il a lu à partir de l'état de la vérité.

Tłumaczenie

          W perykopie Uczta w Betanii (J 12,1–11) opisane jest namaszczenie nóg Jezusa olejkiem przez Marię, siostrę Łazarza.  Autor podstawia Judasza pod ucznia, który zareagował: Na co takie marnotrawstwo (Mt 26,8; Mk 14,4). Być może autor chciał celowo pokazać Judasza w złym świetle. Jak dodaje: «Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?» Powiedział zaś to nie dlatego, jakoby dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem, i mając trzos wykradał to, co składano (J 12,5–6). Jezus, broniąc Marii, tłumaczy i uprawia teologię: aby [Mnie namaścić] na dzień mojego pogrzebu (J 12,7). Jezus swoim uczestnictwem w domu Łazarza nie bardzo mu się przysłużył. Arcykapłani zatem postanowili stracić również Łazarza (J 12,10).

          Zbliża się finał misji Jezusa. Udaje się On do Jerozolimy. Wszyscy ewangeliści opisują ten fakt. Autor Ewangelii Jana pisze, że Jezus znalazł osiołka. Inni ewangeliści pisali o przygotowanym już osiołku. Autor skraca opowiadanie i nie dba o jego chronologię. Ważne jest stwierdzenie: A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie (J 12,32). To kolejny dowód, że Jezus zostanie dopiero wywyższony. Za życia był Synem Człowieczym, który został obdarzony plenipotencjami i atrybutami Boga-Ojca. Jak mówi ewangelista: potrzeba wywyższyć Syna Człowieczego (J 12,34).

          Autor próbuje przekazać, że wielu uwierzyło Jezusowi, ale z obawy przed faryzeuszami nie przyznawali się do Niego. Jak napisał: Bardziej bowiem umiłowali chwałę ludzką aniżeli chwałę Bożą (J 12,43). Jednocześnie próbuje jeszcze raz przedstawiać główną ideę Jezusa. Syn Człowieczy jest nie tylko obrazem Boga, ale po wywyższeniu jest równy Ojcu. Dziś można to zrozumieć jako jeden Akt działający. Całą mądrość otrzymał od Ojca[1].

          W perykopie Ostatnia Wieczerza (J 13,1–20) brak jest opisu ustanowienia pamiątki eucharystycznej. Zaakcentowane jest za to umycie nóg Piotrowi przez Jezusa, jako znaku służby jakiej się podjął. Przy tej okazji daje wykładnię czystości duchowej, jako warunku zbawienia. Jak mówi Jezus: Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem (J 13,15).

          Kolejne zdanie na potwierdzenie tezy o wywyższeniu Jezusa dopiero na krzyżu: abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że Ja JESTEM (J 13,19). Zwrot „gdy się stanie” jest w czasie przyszłym. „Ja JESTEM” jest imieniem Boga.

---

[1]  Odczytał ze stanu Prawdy.

Evangile selon s. Jean 18 i tłumaczenie

          Dans la péricope Arrivée de Jésus à Béthanie [Ressusciter de la vie de Lazare] (Jean 11:1–57), auteur de l'Evangile décrit un des miracles spectaculaires de Jésus. Lazare, le frère de Marthe et Marie (qui a oint Jésus avec de l'huile)[1] est tombé gravement malade. D'après les paroles des sœurs que Jésus était avec eux sympathique: celui que tu aimes est malade (Jean 11,3); il était aussi un invité fréquent dans leur maison. Quand un jour, il a reçu les nouvelles de la maladie de Lazare, il était loin de Béthanie. Mais il ne se précipite pas. Il lui semblait que Lazare ne serait pas mort: Lazare, notre ami, dort; mais je vais le réveiller (Jean 11:11). Il alla à Béthanie jusqu'à ce que deux jours plus tard. Dans ce cas, il a vu une occasion [par la résurrection de Lazare]  de révéler la gloire de Dieu : afin que le Fils de Dieu soit glorifié par elle (Jean 11:4). Malheureusement son ami malade est mort, Jésus leur dit ouvertement: Lazare est mort (ibid). Thomas a commenté l'événement dans le sens où une perte de temps d'aller, je ne le manipulez pas. Les apôtres ne comprenaient pas la lenteur de Jésus. Les sœurs ont accueilli Jésus, mais avec regret: Seigneur, si tu eusses été ici, mon frère ne serait pas mort  (Jean 11:21). Jésus me donne l'espoir, cependant. en voyant la tristesse sœurs, il touchait  son coeur et pleurait. Quand il est venu à la tombe, il sentait la chair en décomposition qui se trouvait dans le tombeau depuis quatre jours déjà. Selon les croyances populaires l’âme du défunt pendant trois jours tournent autour du corps du patient, et alors seulement, recule dans l'au-delà. Jésus, qui a prié le Père en esprit, cette fois la voix sonore spectaculaire a parlé à tous entendu: Père, je te rends grâces de ce que tu m'as exaucé (Jean 11:41). Puis une voix forte cria: Lazare, sors! Et le mort sortit, les pieds et les mains liés de bandes, et le visage enveloppé d'un linge. Jésus leur dit: Déliez-le, et laissez-le aller (Jean 11,43–44).

          Miracle décrit est le septième et dernier caractère affiché par le quatrième évangile. Signe de la résurrection de Jésus est un prélude à ce qui est pour tout le monde. Cependant, il a été une hausse de la mort et revenir ainsi à la vie dans votre propre corps. Signe de la hausse de la mort (réveil) devait être liée à la guérison du corps, qui avait déjà décomposée [que dire d'autre résurrection et une autre sortir du tombeau]. Jésus, cet événement a introduit une nouvelle interprétation de la mort de mourir est pas vraiment dormir. Dans la liturgie était une trace de cette nouvelle interprétation, où il est dit qu'ils se sont endormis dans le Seigneur.

          L'Évangile nous enseigne que toute personne qui se sent menacé peut tourner à l'aide de Jésus. Il ne faut pas beaucoup de mots. Il sait et connaît les inquiétudes des gens. Jésus est particulièrement sensible à la mort. D'où ses larmes. Dans le même temps, on peut lire qu'il prononce le dernier mot à ce sujet.

          L'événement est devenu fort dans la zone. A propos de tout ce qu'ils ont déclaré Caïphe. Les principaux sacrificateurs et les pharisiens se sont réunis le Haut Conseil. Caïphe prononce des mots honteux:  vous ne réfléchissez pas qu'il est dans votre intérêt qu'un seul homme meure pour le peuple, et que la nation entière ne périsse pas (Jean 11:50). L'auteur de l'Evangile interprète ces mots comme une preuve que Jésus était le Messie, qui, selon la prophétie allait mourir pour la nation.

           Il est intéressant de noter que le plus grand miracle de Jésus ne mentionne aucune des synoptiques, que l'Évangile de Jean. Témoigner le miracle, il y avait beaucoup de Juifs. Beaucoup ont cru en lui, mais pas tous.

           Le plus grand bien, le parallèle génère un plus grand mal. Le Haut Conseil a décidé de tuer Jésus. Il a commencé la chasse pour lui: les principaux sacrificateurs et les pharisiens avaient donné l'ordre que, si quelqu'un savait où il était, il le déclarât, afin qu'on se saisît de lui (Jean 11:57).

---

[1] La description de l'onction de Jésus est dans le prochain, douzième chapitre.

Tłumaczenie

          W perykopie Wskrzeszenie Łazarza (J 11,1–57) autor Ewangelii opisuje jeden ze spektakularnych cudów Jezusa. Łazarz, brat Marty i Marii (która namaściła Jezusa olejkiem)[1] ciężko zachorował. Ze słów sióstr wynika, że Jezus był z nimi zaprzyjaźniony: choruje ten, którego Ty kochasz (J 11,3);  był też częstym gościem w ich domu. Kiedy pewnego dnia otrzymał wiadomość o chorobie Łazarza, był daleko od Betanii. Jednak nie spieszył się. Zdawało mu się, że Łazarz nie umrze: Łazarz, przyjaciel nasz zasnął, lecz idę, aby go obudzić (J 11,11). Ruszył do Betanii dopiero dwa dni później. W tym zdarzeniu widział okazję do ukazania Bożej chwały: aby dzięki niej [przez wskrzeszenie Łazarza] Syn Boży został otoczony chwałą (J 11,4). Niestety chorujący przyjaciel umarł: Jezus powiedział im otwarcie: Łazarz umarł (tamże). Tomasz  skomentował zdarzenie w tym sensie, że szkoda czasu tam iść, już nic się nie poradzi. Apostołowie nie rozumieją opieszałości Jezusa. Siostry witają Jezusa, ale z żalem: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł (J 11,21). Jezus daje im jednak nadzieję. Sam, widząc smutek sióstr, rozczulił się i zapłakał. Kiedy przybył do grobu, czuć było rozkładające się ciało, które leżało w grobie już cztery dni. Według wierzeń ludowych dusza zmarłego przez trzy dni krąży wokół ciała chorego, a dopiero później oddala się w zaświaty. Jezus, który modlił się do Ojca w duchu, tym razem spektakularnie przemówił głosem słyszalnym, aby wszyscy słyszeli: Ojcze, dziękuję  Ci, żeś Mnie wysłuchał (J 11,41). Następnie  głośnym głosem zawołał: «Łazarzu, wyjdź na zewnątrz.» I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była zawinięta opaskami. Rzekł do nich Jezus: «Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić» (J 11,43–44).

          Opisany cud jest siódmym i ostatnim znakiem przedstawionym przez czwartą Ewangelię. Znak Jezusa jest zapowiedzią zmartwychwstania, jakie jest przeznaczone dla wszystkich. Jednak było to zmartwychpowstanie, a więc powrót do życia we własnym ciele. Znak zmartwychpowstania (przebudzenia) musiał być połączony z uzdrowieniem ciała, które już się rozkładało. Jezus tym zdarzeniem wprowadził nową interpretację śmierci: umrzeć to tak naprawdę zasnąć. W liturgii został ślad tej nowej interpretacji, gdzie mówi się: zasnęli w Panu.

          Ewangelia poucza, że każdy, kto czuje się zagrożony może zwrócić się o pomoc do Jezusa. Nie trzeba wielu słów. On wie i zna ludzkie troski. Jezus jest szczególnie czuły na śmierć. Stąd Jego łzy. Jednocześnie można odczytać, że to On wypowiada ostatnie słowo w jej sprawie.

          Zdarzenie stało się głośne w okolicy. O wszystkim doniesiono Kajfaszowi. Arcykapłani i faryzeusze zwołali Wysoką Radę. Kajfasz wypowiada haniebne słowa: lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród (J 11,50). Autor Ewangelii interpretuje te słowa jako potwierdzenie, że Jezus był Mesjaszem, który według proroctwa miał umrzeć za naród.

          Ciekawe, że o tym największym cudzie Jezusa nie wspomina żadna z Ewangelii synoptycznych, a jedynie Ewangelia Jana. Świadkami cudu było wielu Żydów. Wielu w Niego uwierzyło, ale nie wszyscy.

          Im większe dobro, tym równolegle generuje się większe zło. Wysoka rada postanowiła zabić Jezusa. Zaczęło się na Niego polowanie: faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można było pojmać (J 11,57).

---

[1]  Opis namaszczenia Jezusa znajduje się w następnym, dwunastym rozdziale.

 

Evangile selon s. Jean 17 i tłumaczenie

          Dans la péricope Le bon Pasteur et ses brebis (Jean 10:1–21) Jésus est représenté comme une passerelle vers le pli. Qui passe il sera sauvegardé. Voici le fameux verset, qui citent souvent des experts sur le sujet:  je suis venu afin que les brebis aient la vie, et qu'elles soient dans l'abondance (Jean 10,10). Cela signifie que la pauvreté n’est pas un don de Dieu. Comme vous pouvez le voir, la nature est pleine d'abondance. Alors blâmer Dieu pour la pauvreté est inadmissible. Jésus est le bon berger qui prend soin de ses brebis. Il rappelle qu'il y a encore des moutons d'un autre troupeau qui devra mettre de l'ordre à un seul troupeau, car il y a un seul berger. Ce rappel adapte le thème de l'eschatologique discuté plus tôt, où présuppose et de présenter l'hypothèse que la fin du monde pourrait être pas de péché, mais le grand amour[1].

         Dans la présente péricope peut être lu indépendamment preuve de dévotion à Jésus dans le sacrifice de la Croix: je donne ma vie, afin de la reprendre. Personne ne me l'ôte, mais je la donne de moi-même (Jean 10:17–18) donne, et comme je l'écris, Dieu le Père accepte cette offre et en a fait efficace.

          L'auteur de l'Evangile admet que visé à Jésus est difficile et déroutant. Pour cette raison, ses ennemis pensent que est possédé et parle à travers lui un démon.

          Les pharisiens veulent une réponse claire: Si tu es le Christ, dis-le nous franchement (Jean 10:24). Jésus ne répond pas directement, mais les rend deviner. Il dit seulement que les actes où il opère, comme en témoigne par lui (Jean 10 :25). Permettez-moi de vous rappeler, comme je l'écrivais: Jésus ne voulait pas être perçu comme le Messie annoncé par les prophètes. Il ne voulait pas décevoir ses compatriotes, qui attendaient un homme d'État, un chevalier qui va apporter la liberté au peuple. Jésus est le Fils de l'homme, envoyé et a appelé à une autre mission. Il est une coïncidence que l'a identifié avec le Messie. Il a finalement accepté.

          Jésus a dit: Moi et le Père nous sommes un (Jn 10:30), mais plus tôt rappelle que, Mon Père, qui leur a donné à moi (carte blanche, autorisation), Est plus grand que tout. Tout est clair, mais pas pour écouter. Ils ont ramassé des pierres et ils veulent Jésus à la pierre. Jésus demande: pour quoi faire? Public incrédulité Déprimé repose sur les signes et travaille qui le rend. Il vous donne un peu. Les paroles de Jésus sont trop difficile et pas très convaincant.

          Si Jésus ne pouvait pas faire face, alors ce que je ne suis personne célèbre, le vieillissement géophysicien, un théologien laïc qui essaie de passer un nouvel aperçu de la foi, dépourvue d'ornements et de légendes. Sur mon arrière-salle d'un peu (voire plus) personnes qui ont le courage de parler de religion à la manière ordinaire, sans exaltation religieuse inutile et pathétique.

---

[1] L’amour conduira l'humanité à Dieu.

Tłumaczenie

          W perykopie Dobry Pasterz (J 10,1–21) pokazany jest Jezus jako brama do owczarni. Kto przejdzie przez nią będzie zbawiony. Tu znajduje się słynny werset, na który często powołują się znawcy przedmiotu: Ja przyszedłem po to, aby [owce] miał życie i miały je w obfitości (J 10,10). Znaczy, że bieda nie jest darem Boga. Jak można dostrzec, przyroda jest pełna obfitości. Obwinianie więc Boga za ubóstwo jest nieuprawnione. Jezus jest dobrym Pasterzem, który dba o swoje owce. Przypomina, że są jeszcze owce z innej owczarni, które będzie musiał przyprowadzić, tak aby stała się jedna owczarnia, jak jeden jest Pasterz. To przypomnienie komponuje się z omawianym wcześniej tematem eschatologicznym, gdzie suponuję i przedstawiam hipotezę, że koniec świata może nastąpić nie przez grzech, ale przez jedną wielką miłość[1].

           W omawianej perykopie można odczytać dowód samodzielnego oddania się Jezusa na ofiarę krzyża: Bo Ja życie moje oddaję, aby je [potem] znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję (J 10,17–18), i jak piszę, Bóg Ojciec przyjął tę ofiarę i uczynił ją skuteczną.

          Autor Ewangelii przyznaje, że mowa Jezusa jest trudna i niezrozumiała. Z tego też powodu Jego wrogowie uważają, że jest opętany i przemawia przez Niego demon.

           Faryzeusze chcą jasnej odpowiedzi: Jeśli Ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie (J 10,24). Jezus nie odpowiada wprost, ale każe im domyślać się. Mówi jedynie, że czyny, których dokonuje, o Nim świadczą (J 10,25). Przypomnę, jak pisałem: Jezus nie chciał być odbierany jako mesjasz zapowiadany przez proroków. Nie chciał zawieść rodaków, którzy oczekiwali męża stanu, rycerza, który przyniesie wolność narodowi. Jezus jest Synem Człowieczym przysłanym i powołanym do innej misji. To przypadek, że zidentyfikowano Go z mesjaszem. Jezus w końcu wyraził na to zgodę.

          Jezus mówi: Ja i Ojciec jedno jesteśmy (J 10,30), ale wcześniej przypomina, że Ojciec mój, który Mi je dał ([tj. plenipotencje]), jest większy od wszystkich.   Wszystko jest jasne, ale nie dla słuchających. Porwali kamienie i chcą Jezusa ukamienować. Jezus pyta: za co? Przygnębiony niewiarą słuchaczy powołuje się na znaki i dzieła, które czyni. Niewiele to daje. Słowa Jezusa są za trudne i mało przekonywujące.

          Jeżeli Jezus nie mógł sobie poradzić, to co dopiero ja nikomu nie znany, podstarzały geofizyk, teolog świecki, który próbuje przekazać nowy ogląd wiary, pozbawionej ozdób i legend. Na moim zapleczu kilka (może trochę więcej) osób, które mają odwagę mówić o religii w sposób zwyczajny, bez egzaltacji i niepotrzebnego religijnego patosu.

---

[1]  Miłość pociągnie ludzkość ku Bogu.

 

Evangile selon s. Jean 16 i tłumaczenie

          Il taquine avec les Juifs. La conversation est tout à fait ouvert, honnête mais brutale. Pourquoi les Juifs ne dit à Jésus: Nous ne sommes pas des enfants illégitimes; nous avons un seul Père, Dieu (Jean 8:41)? On voit, il a fait des recherches à l'origine de Jésus. Il est titulaire d'une version particulière: je ne suis pas venu de moi-même, mais c'est lui qui m'a envoyé (Jean 8,42). Incapables de gagner arguments, ils jettent invectives. Ils accusent mutuellement origines du diable et de possession. Le dernier argument de Jésus est la divulgation de sa pré-existence: avant qu'Abraham fût, je suis (Jean 8:58).

          Qu'il n'y ait pas de malentendu, je suis opposé à la pré-existence de ontologique. Toutefois, à la lumière du concept de l'action loi, je l'avoue anticipation arrière. Cependant, je ne suis pas vraiment comme ça approche, car il ne sert à rien. Quoi qu'il en soit, la vérité ne sont pas en jeu, mais un jeu de mots.

          Les Pharisiens n’étaient pas disposés à accepter des traductions de Jésus. Ses déductions nerveux ramassé des pierres pour les lui jeter. Jésus a dû se cacher dans, se déplaçant hors du temple.

          Très instructif est la péricope:  Guérison miraculeuse de e l'aveugle-né à  Siloé (Jean 9:1–41). Jésus vit, en passant, un homme aveugle de naissance.  Ses disciples lui firent cette question: Rabbi, qui a péché, cet homme ou ses parents, pour qu'il soit né aveugle? Jésus répondit: Ce n'est pas que lui ou ses parents aient péché; mais c'est afin que les oeuvres de Dieu soient manifestées en lui (Jean 9:1–3).

          En fait, cette phrase, en partie, répond à la question de savoir pourquoi Jésus (Dieu) ne réagit pas aux demandes de l'homme et ne répond pas aux souhaits humains. La réponse est simple, bien que choquant – Dieu ne peut pas. Dieu ne déterminera pas la vie humaine. L'homme reçoit volonté libre de se pataugé dans la vie et il a fait face à son destin. Quand un enfant est né infirme, il dit Jésus: Ce n'est pas que lui ou ses parents aient péché; mais c'est afin que les oeuvres de Dieu soient manifestées en lui (Jean 9:3). Ici, Jésus présuppose que Dieu peut influencer le destin du monde dans des cas spécifiques où aucune intention particulière à l'homme.

          Jésus guérit un aveugle, et permet ainsi le caractère unique. Il montre qu'il est le Seigneur et de Dieu. Les pharisiens mener une enquête minutieuse. Ils veulent connaître le mécanisme d'un miracle. Ils ne peuvent pas faire face dans une interview avec guéri. Il parle dans un langage simple et logique Si cet homme ne venait pas de Dieu, il ne pourrait rien faire (Jean 9:33).

          Jésus synthétise l'enseignement donné aux Pharisiens: Si vous étiez aveugles, vous n'auriez pas de péché. Mais maintenant vous dites: Nous voyons. C'est pour cela que votre péché subsiste (Jean 9:41).

          Pour infraction était un péché, il doit être acte conscient. Quelqu'un va dire qu'il est préférable de ne pas connaître la loi naturelle, ce qui est bon et ce qui est mauvais, parce qu'un plus petit assumer une responsabilité. Non–sache ne savait pas que le péché est la réticence à discerner les actes éthiques. On ne peut pas cacher la tête dans le sable. Dieu a donné la raison de l'homme à ce qu'il a utilisé. On ne peut pas échapper à la responsabilité, se cachant derrière l'ignorance. Cela est primitive et infantile (l'attitude immature).

Tłumaczenie

          Jezus przekomarza się z Żydami. Rozmowa jest dość otwarta, szczera,  ale i brutalna. Dlaczego Żydzi powiedzieli Jezusowi: Myśmy się nie narodzili z nierządu, jednego mamy Ojca – Boga (J 8,41)? Widać, robiono rozeznanie pochodzenia Jezusa. On trzyma się jednej wersji: Ja bowiem od Boga wyszedłem i przychodzę (J 8,42). Nie mogąc wygrać na argumenty, obrzucają się inwektywami. Wzajemnie sobie zarzucają pochodzenie od diabła i opętanie. Ostatecznym argumentem Jezusa jest ujawnienie swojej preegzystencji: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM (J 8,58).

          Żeby nie było niedomówień, jestem przeciwny preegzystencji ontologicznej. Natomiast w świetle pojęcia Aktu działającego, dopuszczam antycypację wsteczną. Niemniej nie bardzo mi się podoba taki sposób rozumowania, bo  niczemu on nie służy. Zresztą nie o prawdę tu chodzi, ale grę słów.

          Faryzeusze nie byli skorzy przyjąć tłumaczenia Jezusa. Poddenerwowani Jego wywodami porwali kamienie, aby je rzucić na Niego. Jezus musiał ukryć się, wychodząc ze świątyni.

          Bardzo pouczająca jest perykopa: Uzdrowienie niewidomego od urodzenia (J 9,1–41). Przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: «Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym – on czy jego rodzice?»  Jezus odpowiedział: «Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale [stało się tak], aby się na nim objawiły sprawy Boże» (J 9,1–3).

          W zasadzie to zdanie, po części, odpowiada na pytanie, dlaczego Jezus (Bóg) nie reaguje na ludzkie prośby i nie spełnia ludzkich życzeń. Odpowiedź jest prosta, choć szokująca – Bóg nie może. Bóg nie chce determinować życia  ludzkiego. Człowiek otrzymuje wolną wolę, aby sam brnął przez życie i stawiał czoło się własnemu losowi. Kiedy rodzi się kalekie dziecko, to jak mówi Jezus: Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale [stało się tak], aby się na nim objawiły sprawy Boże (J 9,3). Tu Jezus suponuje, że Bóg może wpływać na losy świata w szczególnych przypadkach, gdy ma względem człowieka specjalne zamiary. 

          Jezus uzdrawia niewidomego, tym samym czyni znak wyjątkowy. Pokazuje, że jest Panem i od Boga pochodzi. Faryzeusze prowadzą drobiazgowe śledztwo. Chcą poznać mechanizm cudu. Nie potrafią sobie poradzić w rozmowie z uzdrowionym. Mówi on językiem prostym i logicznym: Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic czynić (J 9,33).

          Jezus puentuje naukę udzieloną faryzeuszom:  Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal (J 9,41).

          Aby przewinienie było grzechem, musi być czynem świadomym. Ktoś powie, że lepiej nie znać prawa naturalnego, co jest dobre, a co złe, bo mniejszą ponosi się odpowiedzialność. Nierozumny nie wie, że grzechem jest właśnie niechęć do rozeznania wartości etycznych czynów. Nie można chować głowy w piasek. Bóg dał człowiekowi rozum, aby się nim posługiwał. Nie można uciec od odpowiedzialności, zasłaniając się niewiedzą. To prymitywne i infantylne (postawa niedojrzała).