Księga Jozuego 2

          Księga Jozuego nawołuje: Bądź mężny i mocny? Nie bój się i nie lękaj, ponieważ z tobą jest Pan, Bóg twój, wszędzie, gdziekolwiek pójdziesz (Joz 1,6; 1,9).

          Historia Rachab jest bardzo pouczająca. Sfera seksualna jest mniej ważna. Nie należy jej wyolbrzymiać i traktować jako sacrum. To tylko cielesne igraszki, słabości, namiętności, sposób na życie.  Liczy się postawa wobec potrzebujących.  Zwiadowcom izraelskim potrzebna była pomoc. Ryzyko było wielkie. Groziła utrata życia, a jednak. Przyrzeczenie wywiadowców spełniło się. Rachab i jej rodzina zostali uratowani.

          Cudowne przejście przez Jordan, to powtórka z koncepcji przejścia Mojżesza przez wodę. Widać, hagiografowie nie za wiele włożyli pracy w przekazie idei cudownej  ingerencji Boga.

          Zdobycie Jerycha okazało się literackim niewypałem. Nikt Jerycha nie bronił, dawno było zburzone.  Jozue przeklina: «Niech będzie przeklęty przed obliczem Pana człowiek, który podjąłby się odbudować miasto Jerycho (Joz 6,26). Zwracam uwagę, że to człowiek przeklina, a nie Bóg. Klątwa miała na celu utrzymanie narodu w czystości. Jednocześnie była znakiem sądu Bożego nad grzechem mieszkańców Jerycha.

           Podczas napadu na miasto Izraelici przywłaszczyli sobie wojenne zdobycze. Wojna jednak była święta. Chodziło o zrealizowanie planu Boga. Łupy wojenne obłożone klątwą były zbrodnią: Izraelici dopuścili się przestępstwa na rzeczach obłożonych klątwą. Akan, syn Karmiego, syna Zabdiego, syna Zeracha z pokolenia Judy, przywłaszczył sobie coś z dobra obłożonego klątwą, dlatego zapłonął gniew Pana przeciw synom Izraela (Joz 7,1). To nie Bóg zapłonął gniewem, ale brak szacunku do prawa żydowskiego. Izraelici bali się gniewu Boga. Wierzono w Jego władzę dosłownie. W imię tej wiary sami wymierzali kary tym, którzy złamali prawa. Grzech został usunięty z narodu. Izraelici po drugim podejściu zdobywają miasto Aj.

          Fikcja literacka, albo niepełna prawda. Księga pokazuje jednak prawa narodu i potrzebę jego przestrzegania.

          Jozue dokonuje podziału ziemi wśród 12 plemion Izraela. Filistea oraz Fenicja nigdy nie stały się izraelskimi. Spośród 12 pokoleń tylko pokolenie Lewiego zamiast ziemi, otrzymało tzw. miasta kapłańskie i lewickie (wśród nich „miasta ucieczki”, czyli azylu). Zostało ono także zobowiązane do troski o Przybytek Pański (później o świątynię).

            Poniżej mapa przedstawia z grubsza symboliczny podział ziemi według pokoleń izraelskich. Obszary te trzeba było jeszcze zdobywać. Historycznie zmieniały 

się pod naporem Ammonitów, Moabitów i innych walk plemiennych.

wg: www.kerygma.pl/stary-testament/72-12-pokolen-w-ziemi-obiecanej1

          Księga Jozuego przedstawia człowieka wielkiej wiary. Jozue jest przedstawiony jako wielki wódz. Imię Jozue, w hebrajskim brzmieniu Jehoszua, znaczy Jahwe jest zbawieniem. Imię Jezus, to to samo imię Jehoszua w brzmieniu nowotestamentowym. Jozue zawierzył Bogu i był Jemu posłuszny, ufał Bogu we wszystkim, był człowiekiem wiary, człowiekiem odwagi, entuzjazmu, zachęty, był typem przywódcy. Jego postać, podobnie jak postać Mojżesza, zapowiada Chrystusa. Ziemia Obiecana jest obrazem odpocznienia w wierze, obrazem stanu duchowego, w którym człowiek wierzący doświadcza błogosławieństwa pojednania z Bogiem, pokoju i równowagi duchowej. Możemy powiedzieć, że księga Jozuego zajmuje w Starym Testamencie podobne miejsce, jak w Nowym Testamencie List do Efezjan. Obie te księgi mówią o pełni duchowych błogosławieństw, które stają się udziałem człowieka, gdy wierzy i ufa Bogu. Księga Jozuego jest wielką ilustracją podstawowej prawdy biblijnej, że do odpocznienia w wierze nie można dojść dzięki własnym wysiłkom, ale jedynie z mocą Ducha Świętego, gdy powierzy się swoje życie Chrystusowi. Księga Jozuego obrazowo ukazuje sposób, w jaki wierzący człowiek wchodzi w posiadanie tego wszystkiego, co daje mu Bóg (www.twr.osw.pl/ttb.asp?ttbid=13).