La péricope Tempête apaisée (Marc
4:35–41) présente une scène où Jésus pour la peur de ses disciples se calme la tempête qui
a éclaté sur le lac. Il est synoptique,
avec un contenu très similaire avec la péricope Tempête apaisée Evangile de Matthieu
(Matthieu 8:23–27), ainsi que d'un fragment de l'Evangile de Luc (Luc
8:22–25). Si pericopes
est situé dans le plus ancien évangile de Marc est de
dire que Marc ne pouvait pas
utiliser les papiers Matthieu
ou Luc. On peut
supposer que Marc ou avait utilisé les sources écrites de l'auteur inconnu ou entendu
parler de l'événement de Peter.
Transferts comptes de témoins oculaires de Peter et Matthieu devraient
être très précis. On se serait attendu
de deux histoires colorées, avec le même contenu, mais
la variété littéraire. Cependant, ils sont très similaires. L'événement lui-même était très émouvant
et dramatique. Les apôtres étaient horrifiés. Cependant, description de l'événement est très concise et
très sec. Comment comprendre le
concept de l'inclusion de ce
passage de l'Évangile? Peut-être la réponse prononcera le punch line histoires: Quel est donc celui-ci, à qui obéissent même le vent et la mer? (Marc 4:41). Dans tous les auteurs est le même et littéral.
Cela signifie qu'elle a été la cible.
On peut poser la question si oui ou non
cela est le résultat de la conception théologique du premier auteur?
Si l'auteur serait
Matthieu, en sachant ses goûts pourrait être considéré comme
pericopes pour un autre de sa vision théologique. Derrière les arguments
sont pris en charge par la similitude
de contenu péricope
de morceaux: Donc,
mon Phèdre, je crois que Eros est d'abord seul le
plus beau et le meilleur, puis lui les autres dons sont également les mêmes
que lui. Et voici mon poème vient à l'esprit; Pourtant, il est ce qui
rend les jeux de la paix chez les humains, la mer calme à terme échu, les vents se taisent, et le rêve troublé adoucit
sourcilières - "Fête" de Platon (197 C)[1]
et des morceaux de l'Ancien Testament:
Dieu
est notre refuge et notre force, un secours dans les détresses. Par conséquent, nous ne serons pas craindre, même martelant la terre et les montagnes secouer dans le coeur
de la mer. Laissez ses eaux rage et bouillonnante,
laisser en place à vaciller sous la pression: <Seigneur des armées est avec nous; le Dieu de Jacob est notre défense> (Psaumes 46 [45], 2–8).
Votre justice nous convient miracles, Dieu, notre
Sauveur, l'espérance de toutes les extrémités de la terre et la mer loin que sa force au
pouvoir en place, vous ceint de
puissance, ce qui soulage son orageuse
de la mer, le bruit des vagues, les nations de bruit (Psaumes 65
[64], 6–8).
Plus le son de vastes eaux, au-delà de la puissance de la mer forte houle est
le Seigneur d'en haut (Psaumes 93
[92]: 4).
Et leur oppression qu'ils cria à l'Éternel, et il les a délivrés de la peur. Il tourna la tempête dans
une douce brise et les vagues
est mort vers le bas. Ils se réjouissent de ce silence, et qu'il les amenèrent au port désiré (Psaumes 107:8–30).
Quel
que soit le Seigneur veut, il fera les cieux
et la terre, la mer et toutes les profondeurs (Psaumes 135
[134]: 6).
Selon ses pensées, il apprivoise les profondeurs de l'eau et les mettre îles (Sir 43,23)[2].
Evangéliaire, cependant, est dans l'Evangile de Marc. Est-il est le
premier de son auteur? Si oui, cela signifie qu'il a également présenté
sa propre version du texte de l'Evangile. Ou peut-être ne doivent pas être considérés comme évangile de Marc, la plus ancienne, mais plutôt de traiter les
évangiles synoptiques ont été écrits
à la même époque et les auteurs développent une prescrire mutuellement vous-même? Il est difficile de donner un verdict. L'état des connaissances sur ce sujet est vague. Discutable est aussi
l'histoire elle-même. Peut-être
qu'il était juste sur le point de
poser la question: Qui est-ce?
Priorité Evangile de Marc suggéré Papias (évêque de Hiérapolis,
théologien et martyr, qui a vécu de 70–135–155) et Irénée (évêque de Lyon,
tel que modifié. Martyre env. 202 r.). Clément d'Alexandrie considéré comme le plus ancien évangile de Matthieu et de Luc. Il a été accusé, cependant, qui a suggéré la présence en eux la
généalogie de Jésus, d'ailleurs, complètement
différent. L'évangile de Marc a
été considéré à l'époque comme
un «résumé» de ces deux. L'argument du pauvre Clément
signifiait que est aujourd'hui largement
accepté d'être le plus ancien évangile de Marc. Selon mes recherches,
cette thèse voir une
contradiction logique.
[1] Platon, fête - une
des œuvres philosophiques populaires
de l'antiquité.
[2] Avantage des citations recueillies par le prof de philosophe Leszek
Nowak.
Tłumaczenie
Perykopa Burza na jeziorze (Mk 4,35–41)
przedstawia scenę, w której to Jezus na trwogę swoich uczniów ucisza
burzę jaka rozpętała się nad jeziorem. Jest ona synoptyczna, o bardzo podobnej
treści z perykopy Uciszenie burzy z Ewangelii Mateusza (Mt
8,23–27), jak i z fragmentu Ewangelii Łukasza (Łk 8,22–25). Jeżeli perykopa
znajduje się w najstarszej Ewangelii Marka to znaczy, że Marek nie mógł
korzystać z opracowań Mateusza ani Łukasza. Można przypuszczać, że Marek albo
skorzystał już z pisanego źródła nieznanego autora, albo usłyszał o zdarzeniu
od Piotra. Przekazy naocznych świadków Piotra oraz Mateusza powinny być bardzo
rzetelne. Należałoby spodziewać się dwóch barwnych opowieści, o tej samej
treści, ale literacko różnych. Tymczasem są one bardzo podobne. Zdarzenie samo
w sobie było bardzo emocjonalne i dramatyczne. Apostołowie byli przerażeni.
Tymczasem opis zdarzenia jest bardzo zwięzły i dość suchy. Jak rozumieć
koncepcję umieszczenia tej perykopy w Ewangelii? Być może odpowiedź dostarczy
puenta opowiadania: Kim właściwie On
jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne? (Mk 4,41). U wszystkich
autorów jest taka sama i dosłowna. Znaczy, że to ona była celem. Można zadać
więc pytanie, czy nie jest to wynik koncepcji teologicznej pierwszego
autora? Gdyby autorem byłby Mateusz, to
znając jego upodobania można by uznać perykopę za jego kolejną koncepcję teologiczną.
Za tą tezą przemawia podobieństwo treści perykopy z urywkami: Tak to, mój
Fajdrosie, uważam, że Eros najpierw jest sam najpiękniejszy i najlepszy, a
potem dary jego dla innych też są takie same jak on. I tu mi wiersz na myśl
przychodzi; przecież on to jest, który sprawia, że: Pokój nastaje u ludzi, na
morzu cisza zalega, Wiatry milkną, a sen stroskane czoła wygładza. –
„Uczta” Platona (197 C)[1]
oraz urywkami Starego Testamentu:
Bóg jest dla nas ucieczką i mocą: łatwo
znaleźć u Niego pomoc w trudnościach. Przeto się nie boimy, choćby waliła się
ziemia i góry zapadały w otchłań morza. Niech wody jego burzą się i kipią,
niech góry się chwieją pod jego naporem: <Pan Zastępów jest z nami, Bóg
Jakuba jest dla nas obroną> (Ps 46[45],2–8).
Twoja sprawiedliwość odpowiada nam
cudami, Boże, nasz Zbawco, nadziejo wszystkich krańców ziemi i mórz dalekich,
który swą mocą utwierdzasz góry, jesteś opasany potęgą, który uśmierzasz burzliwy szum morza, huk
jego fal, zgiełk narodów (Ps 65[64],6–8).
Ponad
szum wód rozległych, ponad potęgę morskiej kipieli potężny jest Pan na
wysokościach (Ps 93[92],4).
I w swoim ucisku wołali do Pana, a On
ich uwolnił od trwogi. Zamienił burzę w
wietrzyk łagodny, a fale morskie umilkły. Radowali się z tego, że nastała cisza, i że On przywiódł ich do
upragnionej przystani (Ps 107,28–30).
Cokolwiek Panu się spodoba, to uczyni na
niebie i na ziemi, na morzu i we wszystkich głębinach (Ps 135[134],6).
Według swej myśli On ujarzmił odmęty
wód i osadził na nich wyspy (Syr 43,23)[2].
Perykopa jednak znajduje się w Ewangelii
Marka. Czy on jest pierwszym jej autorem? Jeżeli tak, to znaczy, że on również
wprowadzał własne opracowania do tekstu Ewangelii. A może nie należy uważać
Ewangelii Marka za najstarszą, a raczej traktować, że ewangelie synoptyczne
pisane były w podobnym czasie i autorzy wzajemnie przepisywali sobie
opracowania? Trudno zawyrokować. Stan wiedzy na ten temat jest nieprecyzyjny.
Wątpliwa jest również sama opowieść. Może chodziło jedynie o postawienie
pytania: Kim właściwie On jest?
Pierwszeństwo Ewangelii Marka
zasugerował Papiasz (biskup z Hierapolis, teolog, męczennik, żyjący w latach
70–135-155) i Ireneusz (biskup Lyonu,
zm. śmiercią męczeńską ok. 202 r.). Klemens Aleksandryjski uważał za najstarszą
Ewangelię Mateusza i Łukasza. Zarzucano mu jednak, że sugerował się obecnością
w nich genealogii Jezusa, notabene zupełnie się różniące. Ewangelia
Marka uchodziła wówczas za „streszczenie” tamtych dwóch. Słaba argumentacja
Klemensa spowodowała, że dzisiaj powszechnie przyjmuje się Ewangelię Marka za najstarszą. Według moich
badań, w tezie tej dostrzegam logiczne
sprzeczności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz