Dans la péricope La femme aux
sept maris (Marc 12:18–27) Jésus dit aux Sadducéens ne comprennent pas les Écritures, ni la puissance de Dieu (Marc 12:24). Cette accusation
est claire. Pourquoi? Qui étaient les Sadducéens?
Les
Sadducéens apparu
dans le deuxième
siècle avant JC Comme un parti politico-religieux dérive probablement de la famille de Zadok, le grand prêtre du temple nommé par Salomon: et la chambre dont la face est au septentrion est pour les sacrificateurs
qui ont la garde de l'autel. Ce sont les fils de Tsadok, qui, parmi les fils de
Lévi, s'approchent de l'Éternel pour le servir (Ezéchiel 40,46). Ils ont été recrutés principalement
de
l'aristocratie et l'élite
intellectuelle et les prêtres riches.
À l'époque de Jésus, ils étaient opposés aux Pharisiens. Ne pas commis de tradition
orale, que la loi
écrite (la sola scriptura). Ils ne
reconnaissent pas le
concept de la résurrection du corps: Le même jour, les
sadducéens, qui disent qu'il n'y a point de résurrection, vinrent auprès de
Jésus, et lui firent cette question (Matthieu 22:23). Ils ne
croient pas dans le
monde spirituel, par exemple dans les anges et les démons: Car les sadducéens
disent qu'il n'y a point de résurrection, et qu'il n'existe ni ange ni esprit,
tandis que les pharisiens affirment les deux choses (Actes 23:8). Refusé il était censé être la vie éternelle. Ils ont affirmé que, après la
mort l'âme quitte, et donc refuser une pénalité ou
une récompense dans la vie après
la mort.
Les Sadducéens se
considéraient éclairée et sage
que les pharisiens. Ils ont
insisté sur la liberté humaine et
de l'autonomie. Dans la religion, cependant, ils étaient plus
conservateur que le sujet de la
doctrine des pharisiens. Ils ont
rejeté les tendances et messianisme mystiques.
Ils ont pratiqué un style de vie du judaïsme Lumières, adaptés
aux normes spirituelles et
intellectuelles de l'époque, et
a donc cherché à calmer les relations avec les autorités romaines,
les occupants du pays. Après la chute du Temple
à Jérusalem et l'institution
du sacerdoce en 70. Leur activité pratiquement perdu sa raison d'être.
Sans la foi en la résurrection du corps religion Sadducéens qu'elle
était pauvre et insatisfaits. Jésus n'a pas les déduire, mais essaie de transmettre le mystère du monde surnaturel, en
disant: Car, à la résurrection, les hommes ne prendront
point de femmes, ni les femmes de maris, mais ils seront comme les anges de
Dieu dans le ciel (Matthieu 22:30). Encore
plus de valeur pour les mots: Dieu n'est pas Dieu des morts, mais des vivants. Vous êtes grandement dans l'erreur (Marc 12:27). Tout d'abord, il parle de la mort comme
des êtres vivants. Le Dieu d'éternité est un Dieu des vivants, pas les morts. La résurrection est cohérent avec l'idée de créer le monde dans l'existence. Sans le don de l'éternité, le monde serait un épisode historique pertinent par quiconque ne remarque pas et ne
se souvenait pas.
Initialement, les Sadducéens étaient pas
intéressés à Jésus de Nazareth, jusqu'à
ce qu'il est devenu une figure publique
et le bien-connu. Ils se sentaient menacés. Avec les pharisiens se sont mobilisés et plan d'avocats de tuer Jésus. Après sa mort, a pris une
part active dans la discrimination des premiers membres de l'Eglise (Actes 12:1–2).
Tłumaczenie
W perykopie Sprawa zmartwychwstania (Mk 12,18–27) Jezus
mówi do saduceuszy: Nie rozumiecie Pisma
ani mocy Bożej (Mk 12,24). To wyraźny zarzut. Dlaczego? Kim byli
saduceusze?
Saduceusze pojawili się w
II wieku przed Chr. jako stronnictwo religijno-polityczne wywodzące się
prawdopodobnie z rodu Sadoka, arcykapłana Świątyni Jerozolimskiej mianowanego
przez Salomona: A cela, której przednia
strona skierowana jest ku północy, jest przeznaczona dla kapłanów pełniących
służbę przy ołtarzu. Właśnie synowie Sadoka, spośród synów Lewiego, mają
prawo zbliżać się do Pana, aby Mu służyć (Ez 40,46). Rekrutowali się oni głównie z arystokracji oraz z
najzamożniejszych elit intelektualnych i kapłańskich. W czasach Jezusa byli
przeciwnikami faryzeuszy. Nie dopuszczali żadnej tradycji ustnej, tylko prawo
pisane (sola scriptura). Nie uznawali koncepcji zmartwychwstania ciał: w
owym dniu przyszli do Niego saduceusze,
którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania (Mt 22,23). Nie wierzyli w
świat duchowy, np. w anioły i demony: Saduceusze bowiem mówią, że nie ma zmartwychwstania, ani anioła,
ani ducha, a faryzeusze uznają jedno i drugie (Dz 23,8). Zaprzeczali jakoby
istniało życie wieczne. Utrzymywali, że dusza po śmierci odchodzi, a przez to
zaprzeczali karze lub nagrodzie w życiu po śmierci.
Saduceusze uważali się za
oświeconych i mądrzejszych od faryzeuszy. Podkreślali wolność i autonomię
człowieka. W religijności byli jednak bardziej konserwatywni w temacie doktryny
niż faryzeusze. Odrzucali tendencje mistyczne i mesjanizm. Praktykowali oni
styl życia judaizmu oświeconego, dostosowanego do duchowo–intelektualnych
standardów epoki i dlatego dążyli do ułożenia sobie stosunków z władzami
rzymskimi, okupantami kraju. Po upadku świątyni w Jerozolimie i instytucji
kapłaństwa w 70 r. ich działalność praktycznie straciła rację bytu.
Bez wiary w zmartwychwstanie ciał religia saduceuszy była
uboga i niespełniona. Jezus nie odtrąca ich, lecz próbuje przekazać tajemnicę
świata nadprzyrodzonego mówiąc, że po zmartwychwstaniu ludzie nie będą się ani żenić, ani za mąż
wychodzić, lecz będą jak aniołowie Boży w niebie (Mt 22,30). Jeszcze
większą wartość mają słowa: Nie jest On
Bogiem umarłych, lecz żywych (Mk 12,27). Przede wszystkim mówi o umarłych
jako żywych istotach. Wieczny Bóg jest Bogiem żywych, nie umarłych.
Zmartwychwstanie spójne jest z koncepcją powołania świata do istnienia. Bez
daru wieczności, Świat byłby epizodem historycznym bez znaczenia, przez nikogo
niedostrzeżonym i niezapamiętanym.
Początkowo saduceusze nie
interesowali się Jezusem z Nazaretu, do chwili, gdy stał się Osobą publiczną i
znaną. Poczuli się zagrożeni. Wraz z faryzeuszami połączyli swoje siły i
powzięli plan zabicia Jezusa. Po Jego śmierci brali czynny udział w
dyskryminacji pierwszych członków Kościoła (Dz 12,1–2).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz