Kiedy do władzy doszli majordonowie nastąpił gwałtowny
rozpad zorganizowanego życia kościelnego: biskupstwa i opactwa ulegały
sekularyzacji, nie zwołano już synodów i soborów. Karol Młot, choć miał zasługi
wobec Kościoła ogałacał je z majątków. Kościół przesuwał się w kierunku
Kościoła regionalnego, lokalnego. Ok. 700 roku Kościół był prawdopodobnie
właścicielem przynajmniej ¼ części powierzchni pól uprawnych. Kler, jako
zdolna, chociaż niezbyt uduchowiona grupa ludzi (HK tom II, s. 29), mianowany
był przez króla i pozostawał w zależności od niego i jego ministrów. W
starożytnych miastach centrum religijne kojarzyło się z biskupem. Kościół stał
się prywatną instytucją. Ksiądz, przez całe życie pełniący służbę w kościele
prywatnym, potrzebował minimum wiedzy teologicznej. Do jego obowiązków należało
odprawianie Mszy w niedzielę i święta i udzielanie chrztu. Nie wymagano jeszcze
wtedy, by zawarcie małżeństwa było błogosławione przez kapłana, choć
powszechnie to praktykowano. Wizytacje biskupie były rzadkie, jeżeli w ogóle
były praktykowane. Obniżał się poziom cywilizowanego życia, pogłębiała się nierówność
społeczna. Możni walczyli o wpływy.
Niejednokrotnie płacili za swoje nominacje. Pojawili się biskupi świeccy.
Powszechnym zjawiskiem była sekularyzacja własności kościelnej. Powszechne było
organizowanie własnego wojska do obrony dóbr właścicieli ziemskich. Św.
Bonifacy alarmował do papieża, że kościoły są w posiadaniu ludzi świeckich.
Karol Wielki przejął pełną kontrolę nad kościołem rozciągającą się też na
materialną własność kościelną. Był arbitrem w sprawach doktrynalnych. Znaną
postacią wtedy był Alkuin (730–804) katolik (błogosławiony), filozof, pedagog,
teolog i teoretyk muzyki, uczony mnich anglosaski. Tworzył po łacinie, pisał
także utwory poetyckie. Od 782 r. Alkuin przebywał w Akwizgranie, gdzie na
dworze Karola Wielkiego kierował założoną przez władcę szkołą pałacową. Stał
się doradcą władcy w sprawach nauki i wychowania, a akwizgrańska szkoła
pałacowa stała się centrum kulturalnym państwa Karolingów przyczyniając się do
odrodzenia życia kulturalnego kontynentalnej Europy, tzw. renesansu karolińskiego.
Alkuin był osobistym nauczycielem Karola Wielkiego i jego doradcą w sprawach
kościelnych i politycznych, zyskując sobie wielkie uznanie wiedzą i
zdolnościami organizacyjnymi.
Charyzmy Karola Wielkiego zabrakło następcy Ludwikowi Pobożnemu.
Jego religijność była traktowana jak
choroba do samoponiżania się. Pozwolił
własnemu klerowi na osądzenie go i nałożenie publicznej pokuty (822) za
brutalne potraktowanie jego buntowniczego bratanka (co było raczej sprzeczne z
jego usposobieniem). Władzę nad sprawami przejęli biskupi i rządzili państwem
ok. pięćdziesiąt lat.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz